Athens Street Food Festival 2017

Χτες πήγαμε οι 3 μας, ο Νίκος, ο Ορφέας κι εγώ, στο 2^ο Athens Street Food Festival που γίνεται στο Παλιό Αμαξοστάσιο του Ο.Σ.Υ. στο Γκάζι. Είχαμε πάει ξανά πέρσι τέτοια εποχή και μας άρεσε, οπότε είπαμε να κάνουμε ένα ρεπετέ.

Φύγαμε απ’ το σπίτι μετά τη 1, έχοντας πάρει μαζί τα απαραίτητα: την τεράαααστια όρεξή μας, μωρομάντιλα γιατί ξέραμε πως θα γινόμασταν κομματάκι γουρουνάκια και τα Maalox μου. Πέρσι είχαν αποδειχτεί πολύ χρήσιμα μετά από όλα όσα σαβούριασα.

Όταν φτάσαμε εκεί κατά τις 2, ο κόσμος ό,τι είχε αρχίσει να μαζεύεται.

Συμβουλή: αν έχετε μικρά παιδιά, καλό θα ήταν να μην πάτε βράδυ, καθώς όσο περνάει η ώρα τόσο πιο πολύ κόσμο έχει. Και ως γνωστόν το σενάριο πολύς κόσμος και μικρά παιδιά δεν έχει πάντα happy ending, εκτός αν έχετε ένα παιδί που δεν γκρινιάζει, δε φεύγει ποτέ από κοντά σας, δεν χοροπηδάει σαν παρλιακό, δεν χτυπάει κλπ. Νομίζω δε χρειάζεται να διευκρινίσω σε ποια κατηγορία γονιών ανήκουμε ο Νίκος κι εγώ. Θα δεις τα ντοκουμέντα παρακάτω άλλωστε.

Αφού πληρώσεις 2,5€ το εισιτήριο (παιδιά κάτω των 9 ετών δεν πληρώνουν), μπαίνεις στον κυρίως χώρο που είναι παραταγμένες οι καντίνες δεξιά-αριστερά.

Η εικόνα που βλέπεις είναι περίπου αυτή

χωρίς τον Ορφέα μπροστά σου φυσικά.

Το καλό με το χώρο είναι ότι δεν σε κάνει να νιώθεις στριμωγμένος. Κινείσαι άνετα στους δύο μεγάλους διαδρόμους που έχει, αφήνοντας τη μύτη σου να σε οδηγεί και τα μάτια σου να θαυμάζουν την πολυχρωμία των καντινών και του κόσμου. Μυρωδιές που αναμειγνύονται, κόσμος που πηγαινοέρχεται χαζεύοντας από δω κι από κει, επιγραφές παντού, κόκκινα βαρέλια που παίζουν το ρόλο πάγκων για να ακουμπήσεις το φαγητό και το ποτό σου, φλεγόμενα μαγειρικά (ή μαγικά, όπως αγαπάς) σκεύη.

Κι εδώ αρχίζει ένα απ’ τα μεγαλύτερα μπερδέματα που θα αντιμετωπίσεις ποτέ στη ζωή σου.

Ονομάζεται «ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ ΑΦΟΥ ΕΧΩ ΣΟΒΑΡΕΣ ΥΠΟΨΙΕΣ ΟΤΙ ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΟΟΟΟΛΑ!»

Οι επιλογές πολλές.

Θες μεξικάνικο, θες ινδικό, θες κινέζικο, θες burger, θες σάντουιτς, θες μακαρόνια, θες falafel, θες sushi, δύσκολο να μείνει κάποιος δυσαρεστημένος απ’ την ποικιλία νομίζω.

Το έξυπνο είναι να επιλέξεις ένα-δύο πιάτα που θες να δοκιμάσεις και να μείνεις σ’ αυτά.

Ε, εμείς πήραμε κάτι παραπάνω από ένα-δύο.

Είπα «έξυπνο», δεν είπα «εύκολο»…

Ξεκινήσαμε με ένα burger του Ορφέα, γιατί όταν έχεις παιδιά φροντίζεις πάντα ως καλή μαμά να φάνε πρώτα αυτά και μετά να κορέσεις και τη δική σου πείνα.

Ή απλώς δεν μπορείς άλλο να ακούς «Πεινάω, πεινάω, πεινάω», άρα τα μπουκώνεις για να μπορέσεις εν τω μεταξύ να σκεφτείς τι θέλεις κι εσύ.

Από το Guerilla Chef επιλέξαμε ένα cheeseburger με μονό μπιφτέκι (το κανονικό είναι με διπλό), γαρνιρισμένο με μια μικρή τηγανιτή πίκλα. Παρότι απλό στη σύνθεση (μόνο μπιφτέκι-τυρί-σως), η εκτέλεσή του ήταν αρκετά καλή.

Τιμή: 3,5€.

Αφού έφαγε και ηρέμησε (για μερικά λεπτά), κατευθύνθηκα σχεδόν τρέχοντας στο La Pantera Negra, μιας και μου είχε μείνει από πέρσι απωθημένο το ότι δεν είχα καταφέρει να φάω από κει.

Χωρίς δεύτερη σκέψη παρήγγειλα ένα Ceviche, πιάτο σήμα κατατεθέν της περουβιανής κουζίνας, που παντρεύει το ωμό, μαριναρισμένο σε χυμό λεμονιού, ψάρι ή θαλασσινό με διάφορα λαχανικά. Αυτό που σερβίρουν στο La Pantera Negra έχει χταπόδι και μικρές γαριδούλες, μάνγκο και λαχανικά όπως πιπεριές, κρεμμύδι, καρότο και ντοματίνια, όλα κομμένα σε μικρά κομματάκια και λουσμένα με μια δροσιστική όξινη σάλτσα από χυμό εσπεριδοειδών.

Τιμή: 7€.

ΟΚ, έπαθα πλάκα!

Τόσο νόστιμο, τόσο ελαφρύ, τόσο φίνο στη γεύση, τόσο δροσιστικό! Ό,τι έπρεπε για μια τόσο ζεστή μέρα όπως η χτεσινή. Το συστήνω, για να μην πω το επιβάλλω.

Και για όσους ακούν ωμό ψάρι και βγάζουν σπυριά, να θυμίσω ότι εδώ Ελλάδα το καλοκαιράκι τσακίζουμε το γαύρο το μαρινάτο. Ωμό ψάρι είναι κι αυτό, μαριναρισμένο ομοίως με το Ceviche.

ΤΡΟΥ ΣΤΟΡΙ.

Μέχρι να γυρίσω πίσω στο βαρελοτράπεζο να απολαύσω το λαχταριστό Ceviche μου, ο Ορφέας είχε ξαναπεινάσει.

«Τι άλλο θα φάμε;»

Μερικές φορές αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να τον πάμε στο γιατρό να ελέγξει αν τελικά έχει στομάχι-σουρωτήρι…

«Περίμενε να γυρίσει ο μπαμπάς, να φάμε αυτά που έχουμε πάρει και να δούμε τι άλλο θα πάρουμε».

Ο Νίκος επέστρεψε τελικά κρατώντας δύο σουβλάκια κοτόπουλου από το Royal Curry House, τον εκπρόσωπο της ινδικής κουζίνας στο φεστιβάλ. Το ένα είχε το χρώμα του curry που ξέρουμε, το άλλο ήταν ελαφρώς… κοκκινο-ροζ να το πω; Το λέω. Νομίζω αυτό το κοκκινο-ροζ ήταν chicken tantoori. Αλλά πάλι, δεν είμαι και αρμόδια στην ινδική κουζίνα καθώς δε μου αρέσει.

Του Νίκου του άρεσαν πάντως απ’ ότι μου είπε.

Τιμή: 2,5€ το ένα.

Next stop: Mac ‘n’ cheese.

Αυτό το τσακίσαμε οικογενειακώς. Μπορείς να βάλεις μέσα μπρόκολο ή μανιτάρια ή μπέικον ή φέτα και να ρίξεις έξτρα τυρί από πάνω. Τα αγόρια, γιατί εκείνα πήγαν να πάρουν, διάλεξαν mac ‘n’ cheese με μπέικον. Και μόνο που το έβλεπες σου έτρεχαν τα σάλια.

Τιμή: 4,5€.

Αφού φάγαμε κι αυτό, κι επειδή ο Νίκος πεινούσε ακόμα, του πρότεινα να πάει να δει και το υπόλοιπο μενού του La Pantera Negra γιατί είχε ένα burger που μου είχε κάνει εντύπωση. Πήγε, είδε και γύρισε με το εν λόγω burger.

Πέρα από το ολόμαυρο ψωμάκι του, που μπορεί αρχικά να φανεί λίγο τρομαχτικό, αλλά τελικά είναι πεντανόστιμο, ένα άλλο αντισυμβατικό με το συγκεκριμένο burger είναι ότι δεν έχει μπιφτέκι από κιμά, αλλά κομμάτια ξεψαχνισμένου κρέατος.

Τιμή: 7€.

Δοκιμάσαμε κι εγώ κι ο Ορφέας. Και ξαναδοκιμάσαμε. Και ξαναδοκιμάσαμε. Δεν τον αφήσαμε να το φάει με την ησυχία του ο άνθρωπος.

Ήταν υπέροχο κι αυτό!

Με το Νίκο συμφωνήσαμε ότι ίσως δε χρειαζόταν το ζαμπόν που είχε μέσα. Θα ήταν πλήρες και χωρίς αυτό.

Μόλις κατασπαράξαμε και το φαγητό του Νίκου, εχεμ, τελείωσε εννοώ το φαγητό του ο Νίκος, και νιώσαμε ότι επιτέλους κάτι πάει να γίνει με την πείνα μας, ο Ορφέας ξεκίνησε το HAPPY DANCE του.

Βλέπεις, το χορτασμένο αρκούδι χορεύει, ειδικά αν παίζει μουσική από το αγαπημένο του συγκρότημα, που για το συγκεκριμένο αρκούδι είναι οι Beatles.

Ευτυχώς ο Pepper ήταν εκεί να ντύνει μουσικά το όλο event και να κάνει τον κόσμο να κουνιέται ρυθμικά καθώς μασουλούσε και έπινε. Η σκηνή που του έχουν στήσει είναι στο τέρμα του διαδρόμου με τις καντίνες, στον εξωτερικό δηλαδή χώρο με τους πάγκους και τις ομπρέλες, εκεί που κάθονται οι περισσότεροι για να φάνε.

Κάνοντας μια βόλτα με τον Ορφέα τριγύρω στο χώρο για να χωνέψουμε (εντάξει, η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να δούμε τι άλλο θα φάμε) ανακαλύψαμε όμορφα χρώματα και ωραίες εικόνες.

Αυτό που δεν είχα αντιληφθεί πέρσι (μπορεί βέβαια να μην υπήρχε πέρσι, δεν είμαι σίγουρη) είναι ότι αφού περάσεις τους πάγκους με τις ομπρέλες και τη σκηνή του Pepper, η περιήγηση συνεχίζεται. Από πίσω έχει άλλον ένα διάδρομο με μερικές καντίνες ακόμα και μερικούς έξτρα πάγκους. Εκεί το mood είναι ελαφρώς πιο χαλαρό, με όχι τόσο κόσμο να συνωστίζεται, οπότε αν πας και δεν βρίσκεις αλλού να κάτσεις, κάνε μια προσπάθεια κι εκεί.

Το τέλος αυτού του διαδρόμου είναι η είσοδος-έξοδος του festival. Εκεί έχει και μια αιώρα που μόλις την είδε ο Ορφέας αποφάσισε ότι ήθελε να δοκιμάσει οπωσδήποτε να ξαπλώσει. Το αποτέλεσμα της δοκιμής του όμως ήταν να ξαπλώσει φαρδύς πλατύς κάτω χτυπώντας παράλληλα και το κεφάλι του (ευτυχώς όχι σοβαρά), καθώς πήγε ν’ ανέβει τρέχοντας. Εγώ εννοείται, όχι μόνο δεν πρόλαβα να αντιδράσω, αλλά ούτε καν να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου.

Όταν ηρέμησε απ’ το σοκ και το κλάμα αποφάσισε ότι θέλει να ξαναδοκιμάσει ν’ ανέβει, προσεχτικά αυτή τη φορά.

Δεν ξέρω αν μπορείς να διακρίνεις πόσο Παναγίτσα κάθεται εδώ… 😂

Αφού κλείσαμε τον κύκλο γυρνώντας πίσω στον Νίκο, βγήκαμε όλοι μαζί σεργιάνι για γλυκό.

Όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν πόσο ΦΡΑΟΥΜΠΙΧΤΕΝ είμαι όσον αφορά τη ζάχαρη. Από τότε που ο Ορφέας έγινε 2-2,5 και ξεκίνησε να τρώει γλυκά, προσπαθώ να κρατάω το μέτρο και να μην τον αφήνω ανεξέλεγκτο όσον αφορά την κατανάλωση τους. Κι εγώ η ίδια, έχω ελαττώσει στο ελάχιστο τη ζάχαρη.

Χτες όμως, ε, το ρίξαμε κομματάκι έξω οικογενειακώς.

Αρχικά κάναμε μια στάση για τον Ορφέα στο DAVINCI, που θυμόμασταν από πέρσι πως είχε ΤΕΛΕΙΟ παγωτό.

Πέρσι του είχα πάρει παγωτό σε κυπελάκι, φέτος αναβαθμίστηκε σε χωνάκι. Διάλεξε μόνος του ένα χωνάκι γαλάζιο με άσπρη τρούφα, το οποίο κόντεψε να φάει μαζί με το πλαστικό κουταλάκι που είχαν βάλει από πάνω.

Τιμή: 2€/μπάλα + 1€/χωνάκι.

Μετά, κάναμε μια στάση για το μεγάλο αγόρι της οικογένειας στο Six Thirty, που είναι από την πίσω πλευρά. Τα γλυκύτατα κορίτσια εκεί σου εξηγούν ότι έχουν ένα γλυκό που το ονομάζουν Cheesecake on a Stick, το οποίο φάνηκε από την αρχή αρκετά υποσχόμενο. Και ήταν!

Τιμή: 4€.

Απλό στη φιλοσοφία, με κάτι σαν γέμιση από cheesecake μέσα σε κρούστα από σκληρή σοκολάτα και πασπαλισμένο με διάφορα καλούδια, καταναλώθηκε εν ριπή οφθαλμού, όχι μόνο από Νίκο, αλλά και από Ορφέα, όπως ήταν αναμενόμενο.

Δοκίμασα κι εγώ λίγο και μπορώ να πω ότι ήταν πολύ καλό!

Στο τέλος ο Ορφέας είχε αποχτήσει ένα ωραιότατο μίνι μουσάκι, έτσι, για να συμβαδίζει με την εποχή.

Ωραία, αφού φάγαμε και το γλυκό μας τι άλλο έμενε να κάνουμε;

«Να επιστρέψετε σπίτι», θα έλεγε ο καθείς που δε μας γνωρίζει.

Αυτά είναι για άλλους όμως. Όχι για μας, που το φαγητό το γιορτάζουμε (συνήθως αυτό σημαίνει ότι τρώμε μέχρι να ανακατευτούμε βέβαια).

Πριν φύγουμε λοιπόν, κάναμε μερικές στάσεις ακόμα για τον βραδινό μας ανεφοδιασμό.

Τι, να μέναμε δηλαδή νηστικοί το βράδυ;;;

Εγώ πήρα από το MICROU-LEE μια μερίδα Dumplings, που κατέληξα τελικά να τρώω στο αυτοκίνητο (μα ήταν τηγανιτά, τι, να πανιάσουν;;;). Εντάξει όμως, θα μπορούσα να ζήσω και χωρίς αυτά η αλήθεια είναι. Δε μ’ ενθουσίασαν.

Τιμή: 1€/2 τεμάχια.

Ο Ορφέας ζήτησε πατατάκια τα οποία τα καθάριζαν και τα έψηναν εκείνη την ώρα (η ΦΡΑΟΥΜΠΙΧΤΕΝ ξαναχτυπά και στα πατατάκια. Δεν τον αφήνω να τρώει συχνά, αλλά είπαμε, χτες ήταν εξαίρεση).

Εγώ, επειδή ζήλεψα, πήρα για μένα βιολογικά γαριδάκια, απ’ το ίδιο μαγαζί.

Παλιμπαιδισμός ΦΟΡΕΒΑ!

Τιμή: 2,5€ τα πατατάκια, 2,5€ τα γαριδάκια.

Ο Νίκος πήρε ένα σάντουιτς Falafel από το Not Just Falafel, το οποίο είναι αρκετά decent γενικά.

Τιμή: 4€.

Και επειδή αυτό το αγόρι είναι τόσο προνοητικό και το πάει πάντα ένα βήμα παραπέρα, πήρε και ένα Γλυκό Καμινάδα για να το φάει σήμερα το πρωί με τον καφέ του.

Τιμή: 2,5€.

Τι, λες να πήραμε πολλά; Είμαστε υπερβολικοί;

ΜΠΑΑΑΑΑ…

Αυτά από το Athens Street Food Festival 2017. Του χρόνου πάλι εδώ, να τα ξαναπούμε!

Αν δηλαδή δεν πάμε πάλι το άλλο ΣΚ να ξανακάνουμε γουρουνιές…

Φιλικά,

Οικογένεια Κοιλιοδουλόπουλου