Επανέρχομαι σήμερα στα του blogακίου με ένα θέμα καθαρά γονικό. Ένα θέμα που καίει και τσουρουφλίζει.
Πού κρύβεις τα γλυκά που δεν θες να καταβροχθίσουν τα παιδιά σου; 🍫🍰🍪🧁🍭🍬
Για να σε βάλω λίγο στο κλίμα του δικού μου σπιτιού…
Ο Ορφέας ξεκίνησε να τρώει αλάτι και ζάχαρη στα 2 του χρόνια. Για κάποιους ίσως υπερβολικό, για άλλους ακόμα και λίγο. Εμείς, σαν οικογένεια, εκεί βάλαμε το όριο. Κι ο Φοίβος βαδίζει στα βήματά του αδερφού του, αν και ομολογώ ότι είναι πιο δύσκολο με τα δεύτερα παιδιά να τηρηθούν το ίδιο ευλαβικά κάποιοι κανόνες. Έτσι, αν στα πρώτα παιδιά επιλέγεις τι και πότε θα τους δώσεις να φάνε (π.χ. ένα βρέφος 1 έτους δεν ξέρει τι σημαίνει σοκολάτα ή σουβλάκι αν δεν του τα δώσεις εσύ να τα δοκιμάσει) ή με τι θα παίξουν, τα δεύτερα όλο και κάτι θα αρπάξουν από τα παιχνίδια της μεγάλης αδερφής ή κάτι θα ζηλέψουν από το πιάτο του μεγάλου αδερφού.
Δες κι αυτό! Μερικές ενστάσεις για το τι τρώνε τα παιδιά μας στον παιδικό σταθμό
Είχε φανεί λοιπόν από την αρχή ότι ο Ορφέας έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη στα γλυκά. Αγάπη που πλησιάζει στην ψύχωση πλέον. Έχει κάνει διάφορα για να φάει γλυκό. Μπορεί να μπουκώνει κάτι γρήγορα γρήγορα για να μην προλάβεις να τον δεις, να κλέβει γλυκά απ’ το ντουλάπι όταν έχει, να λέει ψέματα ότι δεν έχει φάει για να φάει κι άλλο. Πέρσι, (που ήταν 7 όχι… 3, έτσι, το αφήνω εδώ να υπάρχει) είχε περάσει γαστρεντερίτιδα με εμετούς κάθε 1 ώρα και όταν μετά από 22 ώρες ένιωσε κάααπως καλύτερα, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ζητήσει να φάει γλυκό. Όταν του εξήγησα πως το στομάχι του ακόμα δεν ήταν έτοιμο να δεχτεί κάτι τέτοιο και ότι θα έπρεπε να κάνει υπομονή μερικές μέρες, εκείνος πήγε κι έφαγε χρώμα ζαχαροπλαστικής κρυφά, μιας και δεν υπήρχε κάτι άλλο σε γλυκό διαθέσιμο. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιαστεί μπροστά μου με μπλε γλώσσα, μπλε σαγόνι, μπλε λαιμό, μπλε χέρια και να πάθω εγώ στρουμφίαση μέχρι να καταλάβω ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν το μπλε μελάνι για πένες που έχει (φυλαγμένο) ο Νίκος.
Μυαλό όμως δεν βάζουμε.
Φέτος τα Χριστούγεννα, μας είχε φέρει ο θείος μου δύο κουτιά με γλυκά, το ένα με μελομακάρονα, το άλλο με gingerbread cookies. Από τα μελομακάρονα δοκίμασε ο Νίκος και μου είπε ότι δεν τρωγόντουσαν. Εκτός του ότι είχαν επικάλυψη σοκολάτας (περιττό) είχαν και… γεύση μέντας.
Εεεεε, εντάξει, το ζαχαροπλαστείο είναι τυχερό που δεν τους έκανα καταγγελία! Ποιός, έχων σώας τας φρένας, φτιάχνει μελομακάρονα με γεύση μέντας;;;
Διάλειμμα για χαπάκι και συνεχίζω.
Τα κουτιά που λες μπήκαν στο σπίτι Παρασκευή. Τοποθετήθηκαν πάνω στον πάγκο της κουζίνας και ξεχάστηκαν εκεί (όπως πολλά άλλωστε σ’ αυτό το σπίτι που έχουμε για μπάχαλο) μέχρι Δευτέρα βράδυ στη 1, όταν και ανοίξαμε τα κουτιά με τον Νίκο να δούμε τι θα δούμε. Και τι είδαμε; Ένα μικρό υπόλοιπο αυτών που θα έπρεπε να έχουν μέσα, ήτοι 3 μελομακάρονα και 5 gingerbread cookies. Αφού σταυροκοπηθήκαμε τρεις φορές, συμφωνήσαμε την επόμενη ημέρα, μιας και είχαμε ήδη κλειδώσει πόρτες και παράθυρα, να βγάλουμε τα κουτιά στο τραπέζι του μπαλκονιού.
Little did we know…
Το επόμενο πρωί τα κουτιά είχαν πλέον μέσα 2 μελομακάρονα και 3 cookies.
Ο σαρδανάπαλος προφανώς, υποφέροντας από μεταμεσονύχτιες υπογλυκαιμίες, είχε σηκωθεί και είχε περιλάβει στη ζούλα τα γλυκά. Έτσι έκανε και τις προηγούμενες μέρες δηλαδή, απλώς εμείς δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Και ναι, έτρωγε ακόμα και το έγκλημα με τη μέντα. Κανένα γούστο…
Και θα μου πεις εσύ, μα τι περίμενες κοπελιά, τα είχες αφήσει σε κοινή θέα.
Και θα σου πω, you’ve got a point there.
Αλλά πάλι, τι να κάνω, να κρύβω τα πάντα; Μέχρι ποια ηλικία; Και πού;
Ή να μην έχω καθόλου γλυκά μέσα στο σπίτι; Το έχουμε προσπαθήσει κι αυτό, αλλά όλο και τρουπώνουν τα άτιμα αργά ή γρήγορα…
Μετά κι από το τελευταίο συμβάν πάντως ο Νίκος αποφάσισε να αρχίσει να τα βάζει στο πιο ψηλό ντουλάπι της κουζίνας.
Ακολουθεί δικαιολογία: η περίοδος αυτή του εγκλεισμού, παρόλο που προσπαθούσαμε να διατηρούμε θετική διάθεση, ήταν αρκετά περίεργη, μας βρήκαν πολλά και πολλή κούραση γενικά, έτσι επιδιδόμασταν (-στε) συχνά σε comfort eating. Δεν ξέρω αν φάνηκε απ’ τη φωτό…
Βέβαια, να πω εδώ ότι στο ντουλάπι αυτό μόνο ο Νίκος έχει πρόσβαση τελικά, γιατί εγώ χα, πρώτο μπόι.
Η ασβεστοποίηση που με ταλαιπωρεί στον ώμο τον τελευταίο καιρό λες να δημιουργήθηκε από υπερβολικό τέντωμα; Χμμμμ… 🤔
Πρόσφατα, προς μεγάλη μας απογοήτευση, ο Ορφέας ανακάλυψε την ύπαρξη του secret stash, οπότε φοβάμαι μην τον δω με κάνα σπασμένο πόδι ξαφνικά.
Είπα στον Νίκο τώρα που άνοιξαν όλα τα μαγαζιά κανονικά να πάει να πάρει ένα ντουλάπι τύπου vault, αλλά δεν ξέρουμε που τα πουλάνε αυτά…
Καμιά ιδέα; Εσείς τι κάνετε;
Ενημερώνω φιλικά πως σχόλια τύπου “κάνω δίαιτα και δεν τρώω γλυκά” θα διαγράφονται.
Help! Τα πράγματα είναι σοβαρά…
5 Comments
Όταν ήμουν μικρή, κι απίστευτα γλυκατζού, η μαμά μου έκανε συμφωνίες μαζί μου, του τύπου: για να φας σοκολάτα, θα φας πρώτα μήλο, με αποτέλεσμα να τρώω κι από τα δύο αλλά λιγότερο από το δεύτερο αφού είχα γλυκαθεί από το πρώτο, και εν τέλει βαρέθηκα με αυτή τη συμφωνία. Η μόνη λύση, να μην έχεις καθόλου γλυκά στο σπίτι. ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Από πού να ξεκινήσω Ηλέκτρα μου με το θέμα. και ο λόγος γιατί το νοιωθω τόσο οικείο από την μεριά του Ορφέα, οντας παιδί. Τα γλυκά τα αγαπούσα πάντα. Στο σπίτι εμπαιναν σε γιορτές και γενέθλια και σε επισκέψεις από φίλους. Ήμουν πάντα αυτή που δεν υπήρχε περίπτωση να μην τα βρω γιατί και η δική μου μητέρα πολλές φορές τα εκρυβε. Και ο λόγος ήταν γιατί ενοιωθα ότι για να μου τα κρύβουν μάλλον με περνάνε για χαζή – όχι ότι θέλουν να με προστατέψουν οι δόλιοι ή ότι απλά η μητέρα μου τα ήθελε για να κεράσει κπ (όταν ήταν γλυκά που είχε ετοιμάσει η ίδια για κπ γιορτή ) . Οπότε ήταν μια νίκη κάθε φορά που τα έβρισκα. Επίσης πάντα το απαγορευμένο σε ιντριγκάρει. Αν σου έλεγα μην ανοίξεις το ντουλάπι δεν θα ήθελες να το κάνεις; Το θέμα λοιπόν για μένα είναι αρχικά να καταλάβεις γιατί τόσο μεγάλη αγάπη στα γλυκά. Έχει επηρεάσει η απαγόρευση ίσως; Δεν κατηγορώ, προβληματισμούς θέτω . Ή απλά το παιδί όπως πολλά του αρέσουν τα γλυκά. Επίσης σε μια φάση ασθένειας που τα παιδιά δεν τρώνε καλά πάντα θα ζητήσουν αυτό που τους αρέσει περισσότερο. Εδώ σε εμάς ο Χρήστος – ο ενήλικας έτσι – κάθε φορά που είναι άρρωστος προτιμά να μείνει νηστικός αποφεύγοντας το ρυζι-λαπα για να φάει κανονικά σουβλάκι μόλις νοιώσει λίγο καλύτερα. Αυτό που τουλάχιστον εμένα με έχει βοηθήσει με την Αθηνά είναι να διαβάζουμε βιβλία για το σώμα και το πώς πρέπει να προσέχουμε τα όργανα μας, είχαμε δει σχετική παράσταση στο θέατρο για τη διατροφή (δυστυχώς δεν παίζεται) και κάθε φορά που μου λέει για γλυκό παραπάνω από ότι έχουμε συμφωνήσει να της υπενθυμίζω ότι είμαι υπευθυνη για την ασφάλεια της και θα ήταν ανόητο από την μεριά μου να την αφήσω να φάει. Κπ φορές επίσης είμαι εγώ που την αφήνω να υπερβάλει για να της δείξω ότι μπορούμε να το κάνουμε κι αυτό. Άλλες προσπαθώ να βρίσκω συνταγές πιο υγιεινές και να δοκιμάζει. Ίσως αν δοκιμάσατε να του δείξετε ότι είστε όλοι μαζί σε αυτό και θα τρώτε γλυκό όλοι μαζί τότε…κτλ. ή να του πεις που είναι τα γλυκά αλλά να συμφωνήσετε πότε θα παίρνει, αλλιώς σε βλέπω να τα κρύβεις στο χαλασμένο καζανάκι 🙂 Αγωνιστικούς χαιρετισμούς.
Χαχαχα, το καζανάκι δεν το είχα σκεφτεί!
Ιουυυυυυ! 😜
Όχι, δεν υπάρχει απαγόρευση, υπάρχει προγραμματισμός. Ανέκαθεν υπήρχε. Ποτέ δεν του είπαμε όχι στο να φάει γλυκό.
Του λέγαμε ας πούμε, το απόγευμα θα πάμε βόλτα και θα φάμε όλοι μαζί γλυκό (ή παγωτό κλπ), εντάξει; Οπότε μη φας στον παιδικό/νηπιαγωγείο.
Ναι ναι, τέλεια, δεν θα φάω.
Και ερχόταν απ’το σχολείο και όχι μόνο είχε φάει μερέντα, είχε αρπάξει στη ζούλα και των διπλανών του.
Το ντουλάπι με τα γλυκά/μπισκότα επίσης, ήξερε ποιό είναι. Δεν του τα κρύβαμε. Και του δίναμε όταν ερχόταν η ώρα να φάει. Από τη στιγμή που άρχισαν να εξαφανίζονται μυστηριωδώς όμως και να βρίσκουμε τα χαρτάκια κάτω από κρεββάτια, χαλιά και ψυγεία, τους αλλάξαμε θέση για να μην πάθει και ζάχαρο! 😄
Εκπαίδευση με κουβέντες, βιβλία, βιντεάκια κάνουμε για πολλά θέματα, μεταξύ άλλων και γι’ αυτό. Δεν μπορώ να πω, πιάνει.
Για μισή ώρα δεν τρώει γλυκό. Μετά πέφτουμε για ύπνο και μας νοικοκυρεύει 😂
ooo συμπάσχω! δεν της είχα ζάχαρη μέχρι τα 2 που πήγε.. παιδικό σταθμό! και μετά μέχρι τα 5 μόνο κάθε Παρασκευή.. και μετά.. έγινε ο χαμός! και όχι τίποτα άλλο αλλά δεν τρώει το φαγητό της το μεσημεριανό αν δεν φάει έστω και ένα μπισκότο μετά.. κατάσταση δύσκολα αναστρέψιμη έτσι όπως τα κατάφερα… και ήταν και οι 3 μήνες εγκλεισμού.. άστα.. δεν ξέρω… προς το παρόν το ντουλάπι με τα.. ποτήρια μυρίζει μπισκότα και σοκολάτες (και το έχει ανακαλύψει) αλλά ακόμη μας ακούει και δεν έχει πάρει καρέκλα να ανέβει.. απλά.. αρχίζει τη γκρίνια.. άστα… περαστικά μας! (λες άμα τους τα δώσουμε όλα φόρα παρτίδα να φάνε 1-2 μέρες να σκάσουν και να μην ξαναζητήσουν???)
Άστα Δάφνη, η κατάσταση ξεφεύγει. Εμένα όχι απλώς καρέκλα, πλέον πηδάει κατευθείαν πάνω στον πάγκο…
Το έχω κάνει αυτό το τελευταίο που λες, δεν χαμπάριασε τίποτα.
Μόνο λίγο καιρό ξαπόστασε και ξανά προς τη δόξα τράβηξε! 😏
Αφού σου λέω, σκέφτηκα να πάρω αυτά τα κασελάκια που τα χρησιμοποιούν για “ταμείο” στις εταιρείες, αλλά δε χωράει και τίποτα εκεί μέσα 😂
Γι’ αυτό λέω vault…