Πού κρύβεις τα γλυκά στο σπίτι;

Επανέρχομαι σήμερα στα του blogακίου με ένα θέμα καθαρά γονικό. Ένα θέμα που καίει και τσουρουφλίζει. 

Πού κρύβεις τα γλυκά που δεν θες να καταβροχθίσουν τα παιδιά σου; 🍫🍰🍪🧁🍭🍬

Για να σε βάλω λίγο στο κλίμα του δικού μου σπιτιού…

Ο Ορφέας ξεκίνησε να τρώει αλάτι και ζάχαρη στα 2 του χρόνια. Για κάποιους ίσως υπερβολικό, για άλλους ακόμα και λίγο. Εμείς, σαν οικογένεια, εκεί βάλαμε το όριο. Κι ο Φοίβος βαδίζει στα βήματά του αδερφού του, αν και ομολογώ ότι είναι πιο δύσκολο με τα δεύτερα παιδιά να τηρηθούν το ίδιο ευλαβικά κάποιοι κανόνες. Έτσι, αν στα πρώτα παιδιά επιλέγεις τι και πότε θα τους δώσεις να φάνε (π.χ. ένα βρέφος 1 έτους δεν ξέρει τι σημαίνει σοκολάτα ή σουβλάκι αν δεν του τα δώσεις εσύ να τα δοκιμάσει) ή με τι θα παίξουν, τα δεύτερα όλο και κάτι θα αρπάξουν από τα παιχνίδια της μεγάλης αδερφής ή κάτι θα ζηλέψουν από το πιάτο του μεγάλου αδερφού.

Δες κι αυτό!  Μερικές ενστάσεις για το τι τρώνε τα παιδιά μας στον παιδικό σταθμό

Είχε φανεί λοιπόν από την αρχή ότι ο Ορφέας έτρεφε ιδιαίτερη αγάπη στα γλυκά. Αγάπη που πλησιάζει στην ψύχωση πλέον. Έχει κάνει διάφορα για να φάει γλυκό. Μπορεί να μπουκώνει κάτι γρήγορα γρήγορα για να μην προλάβεις να τον δεις, να κλέβει γλυκά απ’ το ντουλάπι όταν έχει, να λέει ψέματα ότι δεν έχει φάει για να φάει κι άλλο. Πέρσι, (που ήταν 7 όχι… 3, έτσι, το αφήνω εδώ να υπάρχει) είχε περάσει γαστρεντερίτιδα με εμετούς κάθε 1 ώρα και όταν μετά από 22 ώρες ένιωσε κάααπως καλύτερα, το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ζητήσει να φάει γλυκό. Όταν του εξήγησα πως το στομάχι του ακόμα δεν ήταν έτοιμο να δεχτεί κάτι τέτοιο και ότι θα έπρεπε να κάνει υπομονή μερικές μέρες, εκείνος πήγε κι έφαγε χρώμα ζαχαροπλαστικής κρυφά, μιας και δεν υπήρχε κάτι άλλο σε γλυκό διαθέσιμο. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιαστεί μπροστά μου με μπλε γλώσσα, μπλε σαγόνι, μπλε λαιμό, μπλε χέρια και να πάθω εγώ στρουμφίαση μέχρι να καταλάβω ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν το μπλε μελάνι για πένες που έχει (φυλαγμένο) ο Νίκος.

Μυαλό όμως δεν βάζουμε.

Φέτος τα Χριστούγεννα, μας είχε φέρει ο θείος μου δύο κουτιά με γλυκά, το ένα με μελομακάρονα, το άλλο με gingerbread cookies. Από τα μελομακάρονα δοκίμασε ο Νίκος και μου είπε ότι δεν τρωγόντουσαν. Εκτός του ότι είχαν επικάλυψη σοκολάτας (περιττό) είχαν και… γεύση μέντας.

Εεεεε, εντάξει, το ζαχαροπλαστείο είναι τυχερό που δεν τους έκανα καταγγελία! Ποιός, έχων σώας τας φρένας, φτιάχνει μελομακάρονα με γεύση μέντας;;;

Διάλειμμα για χαπάκι και συνεχίζω.

Τα κουτιά που λες μπήκαν στο σπίτι Παρασκευή. Τοποθετήθηκαν πάνω στον πάγκο της κουζίνας και ξεχάστηκαν εκεί (όπως πολλά άλλωστε σ’ αυτό το σπίτι που έχουμε για μπάχαλο) μέχρι Δευτέρα βράδυ στη 1, όταν και ανοίξαμε τα κουτιά με τον Νίκο να δούμε τι θα δούμε. Και τι είδαμε; Ένα μικρό υπόλοιπο αυτών που θα έπρεπε να έχουν μέσα, ήτοι 3 μελομακάρονα και 5 gingerbread cookies. Αφού σταυροκοπηθήκαμε τρεις φορές, συμφωνήσαμε την επόμενη ημέρα, μιας και είχαμε ήδη κλειδώσει πόρτες και παράθυρα, να βγάλουμε τα κουτιά στο τραπέζι του μπαλκονιού.

Little did we know…

Το επόμενο πρωί τα κουτιά είχαν πλέον μέσα 2 μελομακάρονα και 3 cookies.

Ο σαρδανάπαλος προφανώς, υποφέροντας από μεταμεσονύχτιες υπογλυκαιμίες, είχε σηκωθεί και είχε περιλάβει στη ζούλα τα γλυκά. Έτσι έκανε και τις προηγούμενες μέρες δηλαδή, απλώς εμείς δεν το είχαμε πάρει χαμπάρι. Και ναι, έτρωγε ακόμα και το έγκλημα με τη μέντα. Κανένα γούστο…

Και θα μου πεις εσύ, μα τι περίμενες κοπελιά, τα είχες αφήσει σε κοινή θέα.

Και θα σου πω, you’ve got a point there.

Αλλά πάλι, τι να κάνω, να κρύβω τα πάντα; Μέχρι ποια ηλικία; Και πού;

Ή να μην έχω καθόλου γλυκά μέσα στο σπίτι; Το έχουμε προσπαθήσει κι αυτό, αλλά όλο και τρουπώνουν τα άτιμα αργά ή γρήγορα…

Μετά κι από το τελευταίο συμβάν πάντως ο Νίκος αποφάσισε να αρχίσει να τα βάζει στο πιο ψηλό ντουλάπι της κουζίνας.

Ακολουθεί δικαιολογία: η περίοδος αυτή του εγκλεισμού, παρόλο που προσπαθούσαμε να διατηρούμε θετική διάθεση, ήταν αρκετά περίεργη, μας βρήκαν πολλά και πολλή κούραση γενικά, έτσι επιδιδόμασταν (-στε) συχνά σε comfort eating. Δεν ξέρω αν φάνηκε απ’ τη φωτό…

Βέβαια, να πω εδώ ότι στο ντουλάπι αυτό μόνο ο Νίκος έχει πρόσβαση τελικά, γιατί εγώ χα, πρώτο μπόι.

Η ασβεστοποίηση που με ταλαιπωρεί στον ώμο τον τελευταίο καιρό λες να δημιουργήθηκε από υπερβολικό τέντωμα; Χμμμμ… 🤔

Πρόσφατα, προς μεγάλη μας απογοήτευση, ο Ορφέας ανακάλυψε την ύπαρξη του secret stash, οπότε φοβάμαι μην τον δω με κάνα σπασμένο πόδι ξαφνικά.

Είπα στον Νίκο τώρα που άνοιξαν όλα τα μαγαζιά κανονικά να πάει να πάρει ένα ντουλάπι τύπου vault, αλλά δεν ξέρουμε που τα πουλάνε αυτά…

Καμιά ιδέα; Εσείς τι κάνετε;

Ενημερώνω φιλικά πως σχόλια τύπου “κάνω δίαιτα και δεν τρώω γλυκά” θα διαγράφονται.

Help! Τα πράγματα είναι σοβαρά…