Δουλειές υπάρχουν

Σήμερα θα σε ρίξω λίγο. Θα θίξω ένα σοβαρό κοινωνικό θέμα που μαστίζει τη χώρα μας. Θα μιλήσω για την ΑΝΕΡΓΙΑ.

“Καθοδική πορεία εμφανίζει το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα” λέει ο ένας, “Για το χαμηλότερο ποσοστό από το 2011” λέει ο άλλος, “Βρίσκεται πλέον ελάχιστα πάνω από το ψυχολογικό όριο του 20%” λέει ο τρίτος. Αυτό το τελευταίο με το ψυχολογικό όριο το διαβάζω και με πιάνουν τα ψυχολογικά μου.

Τα τελευταία χρόνια η οικογένειά μου, όπως και πολλές άλλες άλλωστε, καλείται να αντιμετωπίσει αυτό το πρόβλημα ξανά και ξανά. Ήταν Αύγουστος του ’16, λίγες μέρες πριν τις καλοκαιρινές μας διακοπές, όταν ο Νίκος απολύθηκε εντελώς απροειδοποίητα από τη δουλειά που δούλευε τα προηγούμενα 5 ½ χρόνια. Πριν από αυτήν, είχε δική του δουλειά από κοινού με τον αδερφό του, από την οποία, λόγω οικονομικών δυσκολιών, αναγκάστηκε να αποχωρήσει.

Την απόλυση λοιπόν διαδέχτηκαν 7 μήνες επίπονης αναζήτησης μέχρι να βρει καινούργια δουλειά. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα πέρασε κάποιες συνεντεύξεις, λίγες αναλογικά με τον όγκο των βιογραφικών που έστειλε, χτυποκάρδισε κάθε φορά που χτυπούσε το τηλέφωνο, μίλησε με γνωστούς κι αγνώστους. Κάποτε ήρθε η στιγμή που το τηλέφωνο χτύπησε, η γνωριμία έγινε και ανταλλάχθηκε χειραψία. Έπιασε δουλειά, αλλά με σύμβαση, με ημερομηνία λήξεως. Τι, νόμιζες ότι βρήκε σταθερή;

Θυμάμαι παλιά, προ κρίσης, πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα. Κάθε φορά που έψαχνα εγώ δουλειά, γιατί ΟΚ, έχω αλλάξει κάμποσες, μπορεί να περνούσε λίγος καιρός, αλλά στο τέλος πάντα έβρισκα. Και αν δε με ικανοποιούσε για τον Χ, Ψ λόγο (βλέπε κεφάλαιο “Ηλέκτρα, η παράξενη”), έφευγα. Και μετά έβρισκα άλλη. Κι άλλη. Κι άλλη.

Μια από αυτές τις εταιρείες που είχαν την τύχη να με γνωρίσουν ήταν μια κατασκευαστική. Εκεί είχα προσληφθεί ως γραμματέας. Ή μάλλον, η πρόσληψη δεν είχε προλάβει καν να γίνει όταν άρχισαν τα ευτράπελα.

Από τις συνεντεύξεις ακόμα είχα εντοπίσει μια αυστηρή τυπικότητα που ακουμπούσε τα όρια της παγωμάρας, δεν είχα δώσει ωστόσο σημασία. Πολλές εταιρείες είναι έτσι, απρόσωπες. Τη δεύτερη ημέρα που ήμουν εκεί λοιπόν, το μεγάλο αφεντικό, μου είχε δώσει να του στείλω ένα φαξ και επειδή δαπάνησα 5 δευτερόλεπτα να δω πως λειτουργούσε το μηχάνημα, μου είχε γαυγίσει “Καλά, δεν ξέρεις πως δουλεύει; Τι σε πήραμε εσένα τότε;”

Την τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς, απέλυσε μπροστά μου βροντοφωνάζοντας την ιδιαιτέρα του, μια κυρία γύρω στα 45, με την οποία μπορεί να συνεργαζόταν… και 15-20 χρόνια, δε θυμάμαι ακριβώς. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, όταν εκείνος όρμησε στο γραφείο του κοπανώντας πίσω του την πόρτα και συναντήθηκαν τα βλέμματά μας, το δικό μου με το δικό της, το δικό μου ήταν εμβρόντητο, της κυριούλας σχεδόν καθησυχαστικό. Ήταν σα να μου έλεγε “Τα’ χω ξαναζήσει αυτά, ΟΥΥΥΥΥ, ξέρεις πόσες φορές;” Μου το επιβεβαίωσε μάλιστα και με λόγια.

“Μη δίνεις σημασία, θα του περάσει. Με απολύει και με ξαναπροσλαμβάνει συνέχεια.” Εκεί πραγματικά δεν ήξερα με τι απορούσα περισσότερο: με το πόσο βλαμμένος ήταν αυτός ή με το τι ναρκωτικά έπαιρνε εκείνη.

Την τέταρτη μέρα το πρωί, οπότε και έγινε το μπαμ μέσα μου, μπήκε στην εταιρεία το αφεντικό και παρόλο που τον καλημέρισα και προσπάθησα να φορέσω ένα ταιριαστό χαμόγελο στο πρόσωπο μου, με μεγάλη αποτυχία μπορώ να πω, εκείνος κοντοστάθηκε, με κοίταξε άγρια και μπήκε φουριόζος στο γραφείο του. Τις προηγούμενες ημέρες δεν είχε τύχει να τον πετύχω κατά την ώρα προσέλευσης. Μάλλον ερχόταν πιο νωρίς. Πάνω λοιπόν που πήγα να αναρωτηθώ τι είχε συμβεί αυτή τη φορά, η ιδιαιτέρα του, η οποία εννοείται συνέχιζε να εργάζεται εκεί, μου είπε “Δε σηκώθηκες. Θέλει να σηκωνόμαστε σε στάση προσοχής όταν μπαίνει μέσα.”

Κι εκεί που μέχρι τότε σφιγγόταν το στομάχι μου με αυτά που έβλεπα όσο περνούσαν οι μέρες, ξάφνου μου’ ρθε και μια αναγούλα. Πως όταν μυρίζεις χαλασμένο γάλα από πέρσι; Πρέπει να πέταξα αυτόματα και 2-3 σπυριά.

Αυτό ήταν για μένα. Η θητεία μου εκεί είχε ήδη τελειώσει.

Αλλά αυτό συνέβη καμιά 15αριά χρόνια πριν. Τότε που δοκίμαζα ακόμα τις δυνάμεις μου, που είχα τους γονείς μου back up και που οι αγγελίες ήταν περισσότερες. Ήξερα τον εαυτό μου, ήξερα επίσης κάποια βασικά πράγματα από χημεία, τόσα ώστε να μπορώ να προβλέψω ότι θα γινόταν έκρηξη αν εγώ συνέχιζα εκεί. Έτσι έψαξα και βρήκα αλλού δουλειά.

Σήμερα, με την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, δεν ξέρω αν θα τα βρόνταγα τόσο γρήγορα. Μπορεί να το ξανασκεφτόμουν και να έσκυβα το κεφάλι. Ή καλύτερα να σηκωνόμουν εν τέλει σε στάση προσοχής.

Από την άλλη πάλι, ΜΠΑΑΑΑ! Μάλλον το ίδιο θα έκανα. 😜

Αλλά το θέμα δεν είμαι εγώ. Το θέμα είναι η εκμετάλλευση που βιώνουμε πλέον σε πιο απάνθρωπο βαθμό.

Στη διάρκεια του επτάμηνου που ο Νίκος έψαχνε για δουλειά, είχε βρει μια άκρη από γνωστό γνωστού, ο οποίος του είπε ότι ένας γνωστός του ψάχνει για υπάλληλο. Κλείνουν λοιπόν μια μέρα ραντεβού μ’ αυτόν, συναντιούνται και ο “γνωστός γνωστού” ξεκινάει να του μιλάει για μια θέση εντελώς διαφορετική από αυτή που ο Νίκος είχε ενημερωθεί ότι πήγαινε να καλύψει. Όμως δεν ήταν αυτό που τον ξάφνιασε, ούτε ότι τον ήθελε για βάρδιες. Ούτε καν ότι θα δούλευε 6 μέρες την εβδομάδα. Ούτε ότι τα λεφτά θα ήταν “γύρω στα €500” (καλά, αυτό ίσως να τον ξάφνιασε λίιιγο), που, εδώ που τα λέμε, ακόμα το “γύρω” δεν μπορώ να μαντέψω τι ακριβώς σημαίνει. Όταν πας δηλαδή στο σούπερ μάρκετ, τι σου λέει η ταμίας; “Ο λογαριασμός σας είναι γύρω στα €150;” Δε νομίζω. Αυτό που τελικά τον ξάφνιασε, κι εμένα δηλαδή, είναι ότι πάνω στη συζήτηση, ο τύπος του είπε “Μη νομίζεις, δεν είναι όπως ακριβώς τα παρουσιάζουν στις ειδήσεις. Δουλειές υπάρχουν! ”

Σίγουρα δεν είναι ο μόνος που έχει τέτοια άποψη. Δεν είναι λίγοι αυτοί, που από πλεονεκτική θέση βγαίνουν και δηλώνουν ασυναρτησίες. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, άνθρωποι που έχουν διασφαλίσει τα χρηματάκια τους στο εξωτερικό, που φροντίζουν να χώνουν δικούς τους ανθρώπους από δω κι από κει. Όλοι αυτοί έχουν αποφασίσει να πιστεύουν πως όλοι εμείς μοιραζόμαστε την ίδια πλάνη. Ότι μόνοι μας έχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως τα πράγματα δεν πάνε καλά. Ή ότι μπορεί να μην πηγαίνουν “τόσο” καλά μεν, αλλά σαφώς υπάρχουν σημάδια ανάκαμψης. Έχω βαρεθεί να ακούω τα τελευταία, τουλάχιστον 7-8, χρόνια ότι εισερχόμαστε σε περίοδο αισιοδοξίας, ότι ορθοποδούμε σιγά σιγά, ότι δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε. Τη στιγμή που η ανεργία μας έχει καταπιεί και η ανέχεια και η εξαθλίωση δεν είναι λέξεις που χαρακτηρίζουν μόνο χώρες του Τρίτου Κόσμου. Αλήθεια όμως, ΣΕ ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΖΟΥΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΑ ΛΕΝΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; I mean, μιλάνε άπταιστα ελληνικά, καταλαβαίνουν όταν τους μιλάς εσύ ελληνικά αφού σου απαντούν κιόλας, αλλά οπωσδήποτε κάτι δεν κολλάει.

Σα να μη ζουν εδώ, σα να έρχονται μόνο επισκέπτες. Ή σα να είναι απλώς περαστικοί.

Υπάρχει κάτι το αισιόδοξο βέβαια αν σκεφτείς ότι μπορεί να είναι περαστικοί. Σημαίνει ότι θα περάσουν, θα φύγουν. Θα τους ξεπεράσουμε, σαν ίωση που μας ρίχνει, αλλά μετά αναρρώνουμε.

Μακάρι να γίνει σύντομα αυτό. Να ξεπεράσουμε όλους και όλα όσα μας ρίχνουν τα τελευταία χρόνια.

Γιατί πάει πολύ πια…

Υ.Γ. Από 1^η Οκτώβρη μπαίνουμε εκ νέου στο τριπάκι της αναζήτησης εργασίας. Αλλά μωρέ, αφού έπεσε η ανεργία, δεν ανησυχώ…