Και οι μάνες έχουμε ψυχή!

Την Τρίτη που μας πέρασε είχα τα γενέθλιά μου.

Να σας ζήσω, να με χαίρεστε και όλα τα συναφή.

Θέλω να μου λύσεις μια απορία που με βασανίζει τα τελευταία χρόνια.

ΠΟΟΟΛΥ σημαντικό να μου δώσεις απάντηση. Το’ χουμε;

Παίζει να ισχύει ότι από κάποια ηλικία και μετά σταματάμε να κάνουμε δώρα στους άλλους όταν έχουν γενέθλια; Και αν ναι, ποιά ηλικία είναι αυτή;

Υπάρχει κάποιος κανόνας για την αγορά δώρων ας πούμε που λέει «Ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να ξεσκιστείς να αγοράζεις δώρα στον φίλο/φίλη/γιο/κόρη σου μέχρι να γίνει 30 και μετά κομμένη μαχαίρι η κακή αυτή συνήθεια»; Όχι ότι είμαι 30, κουβέντα να γίνεται…

Είμαι πολύ πιο κάτω!

(πάρε πίσω το γελάκι που σου ξέφυγε!)

Μήπως βρε παιδί μου, λέω, υπάρχει κάποια παγκόσμια σταθερά που όλοι γνωρίζουν αλλά εγώ αγνοώ. Γιατί, για να μου συμβαίνει συνεχώς τα τελευταία χρόνια, δεν μπορεί να είναι τυχαίο.

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν αναφέρομαι στον καλό μου Νίκο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη μου πάρει δώρο εκείνος. Ή δε θα ζήσει να το διηγηθεί έστω…

Πέρσι, ήρθαν οι γονείς μου να κόψουμε τούρτα την ημέρα των γενεθλίων μου, κάνοντας μου δώρο δύο παντελόνια του Νίκου.

Φέτος μου έκαναν δώρο μια μπάλα και μια μπασκέτα, από αυτές που κρεμάς στο δέντρο του κήπου που δεν έχουμε, για τον Ορφέα.

Ο Νίκος όταν το άκουσε βεβαίως και διαμαρτυρήθηκε. “Δηλαδή τι; Του χρόνου έχει σειρά ο μπεμπές στα γενέθλιά σου; Όχι πάλι εγώ;”

Ο μόνος που με σκέφτηκε τελικά, πέρα απ’τον καλό μου εννοείται, μην τα ξαναλέμε, ήταν ο θείος μου, ο οποίος κατεβαίνοντας απ’ το σπίτι του (μένει από πάνω μας), κρατούσε στο χέρι του ένα ΑΔΕΙΟ πιάτο που του είχα δώσει ΓΕΜΑΤΟ με φαγητό την προηγούμενη μέρα. Μου το πλάσαρε με περηφάνια λες κι ήταν δώρο τάμπλετ. Και μετά μου είπε “Συγχαρητήρια!”. Το οποίο μου λέει ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ στα γενέθλιά μου.

I mean, πως να το εκλάβω; Ως “Συγχαρητήρια που επέζησες άλλον έναν χρόνο”;

Μήπως φταίει το ότι είμαι ΜΑΝΑ πλέον;

Μήπως να δίνω τόπο για χάρη των παιδιών μου;

Αααααα, δε μου τα’ πανε αυτά πριν τεκνοποιήσω!

Να κάνω υπομονή στο κάθε τσαλίμι, στο κάθε tantrum τους, να τους μεταδίδω με ηρεμία όση σοφία (λέμε τώρα) έχω, να είμαι βράχος δίπλα τους, ακόμα και να τους αφήνω να επιλέγουν εκείνα ταινία κινουμένων σχεδίων, αλλά ως εκεί!

ΘΕΛΩ ΤΑ ΔΩΡΑ ΜΟΥ! Και τα θέλω αναδρομικά.

Και οι μάνες έχουν ψυχή!

Και δικαίωμα στα δώρα…

Τι λες;