Άνθρωποι της επικοινωνίας

Είμαι άνθρωπος της επικοινωνίας.

Και μ’ αυτό, δεν εννοώ υπεύθυνη επικοινωνίας κάπου. Όταν λέω επικοινωνία, δεν εννοώ εταιρική, μαρκετίστικη κλπ (κι ας το’ χω σπουδάσει). 

Ούτε φυσικά εννοώ 400 ώρες συνομιλίας στο τηλέφωνο καθημερινά. Αυτό είναι απλώς μιλάω, χωρίς απαραίτητα να θέλω να πω κάτι.

Όχι, εννοώ επικοινωνία επικοινωνία. Ουσιαστική. Αυτή που όταν έχεις να πεις κάτι, το λες. Που όταν δεν έχεις, σιωπάς. Που όταν πιστεύεις ότι κάτι πρέπει να γίνει διαφορετικά για να βελτιωθεί η ζωή/η καθημερινότητα/η δουλειά/το οτιδήποτε, λες τη γνώμη σου. Που όταν κάνει κάποιος λάθος, το επισημαίνεις. Που όταν κάνεις εσύ, ζητάς συγνώμη.

Γενικώς, είμαι οπαδός του δείχνω τι αισθάνομαι. Δεν έχω άλλη επιλογή. Δεν νομίζω πως μπορείς να είσαι ο εαυτός σου, για σένα, αν δεν λες αυτό που θες. Κουράζεσαι να προσπαθείς να φτάσεις κάτι που δεν είσαι και είναι μάταιο γιατί στο τέλος αυτός που τελικά φθείρεται είσαι εσύ.

Είναι γεγονός πως, κάποιες φορές, πιάνω τον εαυτό μου να μη λέει όλη την αλήθεια, για να μην πληγώσω ή να μην πληγωθώ. Ξέρω όμως πως αργά ή γρήγορα η εκκαθάριση (οικονομικό μπάκραουντ είπαμε) μέσα μου, αλλά και έξω μου, έρχεται.

Με τα παιδιά όμως, η επικοινωνία είναι μαστ. Είναι το άλφα και το ωμέγα. Είναι αυτό που χτίζει τη σχέση ή αυτό που τη χαλάει. Έχει την τάση να μπλέκεται στα πόδια του «Μαμ, κακά και νάνι», όσον αφορά τις προτεραιότητες που μπορεί να έχει ένας γονιός. Με τα παιδιά, δεν σε παίρνει να μη λες όλη την αλήθεια. Προσαρμοσμένη ανά ηλικία ναι, αλλά αλήθεια.

Δες κι αυτό!  20 + 1 σκέψεις που κάνω αυτούς τους μήνες που είμαι έγκυος στο δεύτερο παιδί

Βέβαια, η επικοινωνία με τα παιδιά μπορεί να γίνει εξουθενωτική. Λες το ίδιο πράγμα 600 φορές και αν είσαι τυχερός, την 601^η θα προσέξουν ότι τα χείλη σου κινούνται και ότι βγαίνουν φθόγγοι απ’ το στόμα σου.

Υπάρχουν όμως και εκείνες οι (λιγοστές ομολογουμένως) φορές που δεν χρειάζεται να πεις πολλά και τα παιδιά καταλαβαίνουν.

Που σας παίρνει μαζί ο ύπνος ένα δροσερό μεσημέρι του χειμώνα, κουκουλωμένους κάτω από το χουχουλιάρικο πάπλωμα, στο μεγάλο κρεβάτι. Και όταν ξυπνάτε και ανοίγετε μάτια, μένετε για λίγο εντελώς ακίνητοι, να κοιτάζεστε υπό το ρομαντικό χρούτσου χρούτσου της πιπίλας.

Που όταν βαρεθεί να σε εξερευνά με τα μάτια του, γυρίζει μπρούμυτα, τουρλώνει ποπό, αμολάει και μια στην πορεία και κυλάει σαν γιουβαρλάκι για να εξερευνήσει κάποια άλλη πλευρά του κρεβατιού. Παρασέρνοντας απαραίτητα και το πάπλωμα μαζί.

Και που όταν ξανάρχεται κοντά, γυρίζει πλάτη, κολλάει πάνω σου και κάνετε baby spooning. Και αναπάντεχα παίρνει το χέρι σου απαλά και το ακουμπάει πάνω στην κοιλιά του. Σου κρατάει τον αντίχειρα με τη μικρή, κλειστή του παλάμη και νιώθεις τη ζέστη να περνάει από το σώμα του στο δικό σου μέσω ενός δαχτύλου και μόνο. Μετά γυρίζει να σε αντικρύσει, κλείνει μάτια, σε αγκαλιάζει και σε χαϊδεύει με στοργή στην πλάτη, επιστρέφοντάς σου πολλαπλάσια την αγάπη των δικών σου χαδιών.

Κι εκεί γίνεσαι εσύ το παιδί και εκείνος ο μεγάλος. Κουρνιάζεις, μαζεύεσαι και εύχεσαι να μην τελειώσει η αγκαλιά. Που φυσικά έχει ήδη τελειώσει και δεν το ξέρεις, γιατί εν ριπή οφθαλμού έχει πηδήξει σαν ελατήριο πάνω, έχει πετάξει τα σκεπάσματα και αρχίζει τα ρυθμικά μπόινγκ μπόινγκ πάνω στο κρεβάτι.

Την επόμενη στιγμή όμως θα είναι και πάλι δίπλα σου, πέφτοντας κατά πάσα πιθανότητα με φόρα πάνω σου και προξενώντας σου πολλαπλά κατάγματα και εγκεφαλικές διασείσεις.

Θα αναζητήσει και πάλι την αγκαλιά σου, θα διεκδικήσει το χάδι σου. Χωρίς να πει λέξη.

Δεν χρειάζεται.

Υπάρχει άλλου είδους επικοινωνία εδώ.

  &  y’ all

Photo by Pavan Trikutam on Unsplash