Ανακαλύφθηκε νέα μορφή ρατσισμού

Το κείμενο που ακολουθεί ήταν το πρώτο έβερ που έγραψα για το blog, κόπηκε όμως από την editor in chief και δε δημοσιεύτηκε ποτές. Με αφορμή λοιπόν τα δεύτερα γενέθλιά του blogακίου, είπα να το βγάλω απ’ την αφάνεια, να χαρεί κι αυτό τα 15 λεπτά δημοσιότητας του. 

Enjoy!

🤩

Υπάρχει ένα είδος ρατσισμού που δεν ξέρω αν τον έχουν πάρει χαμπάρι πολλοί. Είναι λίγο ύπουλος, λίγο δυσδιάκριτος και πολύ, μα πάρα πολύ ενοχλητικός. Συχνάζει στα καλύτερα σπίτια, στις καλύτερες οικογένειες και κάνει κάποιους ανθρώπους σαν εμένα δυστυχισμένους.

Λέγεται… ο ρατσισμός της σκόνης.

Μόλις γυρίσαμε από το σπίτι της κολλητής μου που μας είχε καλέσει για ένα get together. Πλέον, που δεν μπορούμε να βγούμε για καφέ ή για ποτό όπως βγαίναμε παλιά, μαζευόμαστε στα σπίτια, μετά της οικογενείας του ο καθείς, και τα λέμε εκεί, εν μέσω παιδικών τσιρίδων, χορογραφιών σε τραγούδια του Justin Bieber και ετοιμασιών του βραδινού γάλακτος. Εκεί λοιπόν που χάζευα μια φίλη που κυνηγούσε τον μπόμπιρα της επειδή ξαφνικά αποφάσισε ότι ζεστάθηκε Ιανουάρη μήνα και είπε να τσιτσιδωθεί από τη μέση και κάτω και να αρχίσει να τρέχει χαχανίζοντας στο σαλόνι, ακούω ένα “Μαμάαααα, θέλω κακάαααα!” Πάω λοιπόν τον Ορφέα στην τουαλέτα και περιμένω δίπλα του να τελειώσει για να τον σκουπίσω. Σε κάποια φάση μου λέει “Μπορείς παρακαλώ να περιμένεις έξω; Θα σε φωνάξω εγώ μόλις τελειώσω.”

I’m like “Whaaaaat? Τι είπε το 5χρονο!”

Του εξηγώ πως δεν μπορώ να φύγω γιατί με τη φασαρία δεν θα τον ακούσω να με φωνάζει.

“Θα κάτσω εδώ, αλλά δεν θα σε κοιτάω. Να δες”, και γυρίζω να κοιτάξω μπροστά μου το νιπτήρα και τα διπλανά του ντουλαπάκια. Και τότε την είδα!

Ήταν εκεί, μπροστά μου, με χλεύαζε και διασκέδαζε με την αγωνία μου παράλληλα.

Ποια;

Η παντελής έλλειψη σκόνης. Δεν υπήρχε ούτε κόκκος από δαύτην!

Ούτε βρωμιά. Πουθενά όμως!

Δες κι αυτό!  Γρανίτα στη βροχή

Ακριβώς εκείνη τη στιγμή ξύπνησε η μικρή ντετέκτιβ μέσα μου. Σόρυ κολλητή, έπρεπε να το κάνω. Πλησίασα τη μούρη μου και άρχισα να επιθεωρώ από πιο κοντά. Δεν μπορεί. Καθότι στραβούλιακας, μάλλον είχα παρανοήσει. Κρατήθηκα και δεν σήκωσα σαπουνοθήκες και ποτήρια με οδοντόβουρτσες, αλλά όσο και να ερεύνησα δεν βρήκα ούτε ίχνος σκόνης, ούτε ίχνος τρίχας, ούτε ίχνος βρωμιάς. Σε κάποια φάση μου ξέφυγε ένα “Αχά!” νομίζοντας ότι είχα δει τρίχες στον νιπτήρα, αλλά τελικά ήταν ένα μικρό ράγισμα στη λευκή πορσελάνη του.

“Τι αχά, καλέ;” κάνει ο Ορφέας, ο οποίος σφιγγόταν σφιγγόταν αλλά παρακολουθούσε και κάθε μου κίνηση.

“Τίποτα τίποτα. Έλα να σε σκουπίσω”

“Μα, δεν έχω τελειώσει ακόμα!” Και δωσ’ του πάλι σφίξιμο.

Τότε λοιπόν ήταν που παρατήρησα κάτι πολύ πιο εξωφρενικό. Δίπλα ακριβώς από τον νιπτήρα, η κολλητή, που πιθανότατα θα μου φέρει τις σαπουνοθήκες, τις οδοντόβουρτσες και το νιπτήρα στο κεφάλι, είχε τοποθετήσει ανοιχτές ραφιέρες τύπου ΙΚΕΑ, στις οποίες είχε μοιράσει πετσέτες, χαρτιά τουαλέτας, διάφορα μικροαντικείμενα, όσα τελοσπάντων χρειάζεται ένα μπάνιο. Και όλα έμοιαζαν σαν να είχαν τοποθετηθεί 1,5 λεπτό πριν μπούμε στο μπάνιο. Ακόμα και η ραφιέρα έμοιαζε σαν να είχε μόλις συναρμολογηθεί. Ήταν όλα εξοργιστικά φρέσκα και πεντακάθαρα, χωρίς ίχνος, μάντεψε… σκόνης!

Και ντάξει, όταν τα βλέπεις αυτά στους καταλόγους επίπλων λες “Οκ, διαφήμιση είναι. Πότε μια διαφήμιση έχει να κάνει με την πραγματικότητα;” Αλλά αυτό εκεί που τριβόταν στα μούτρα μου, ήταν η πραγματικότητα.

“Μα πως στο καλό γίνεται αυτό;” αναρωτήθηκα. “Μοιάζει σαν, σαν να μην μπαίνει ποτέ σκόνη σ’ αυτό το σπίτι!”

Και τότε είχα μια στιγμή από εκείνες που συμβαίνουν σπάνια στη ζωή σου, αλλά όταν συμβούν, τις θυμάσαι για πάντα. Αν ήμουν καρτούν θα είχε ανάψει μια λάμπα πάνω απ’ το κεφάλι μου. Ίσως να είχε ακουστεί και ένα “τιιιιιν!”.

Μα βέεεεεβαια! Αυτό ήταν! Πως δεν το είχα σκεφτεί πιο πριν;

Δεν έβλεπα σκόνη γιατί η σκόνη είχε επιλέξει να μην μπαίνει σ’ αυτό το σπίτι. Είχε διαλέξει να πηγαίνει σε άλλα σπίτια, όπως το δικό μου, αλλά το συγκεκριμένο, για κάποιον λόγο που δεν γνωρίζω, το προσπερνούσε. Να ήταν θέμα ορόφου, θέμα περιοχής ή μήπως θέμα επίπλωσης;

Να παραμόνευε δηλαδή η σκόνη έξω απ’ το τζάμι, χαζεύοντας το εσωτερικό του σπιτιού και ζυγίζοντας τις επιλογές της; Να έλεγε “Ααααα, όλα κι όλα! Αυτή η στόφα στον καναπέ δε μ’ αρέσει καθόλου, δεν κάθομαι εκεί!”. Ή “Έχουν τζάκι; Δε μ’ αρέσει καθόλου το τζάκι, με κάνει να βγαίνω απ’ τα ρούχα μου. Όχι, όχι, δεν θα μπω καν στον κόπο…” Θα μπορούσε. Εγώ δεν έχω τζάκι στο σπίτι.

Μήπως σνόμπαρε την περιοχή της φίλης μου και δεν έμπαινε μέσα; Μπα, χλωμό. Βόρεια προάστια μένει.

Θα μπορούσε να δείχνει συμπάθεια σε συγκεκριμένα πρόσωπα; Έχω συμπαθητική μούρη η αλήθεια είναι (😏), αλλά το ίδιο και η φίλη.

Δεν ξέρω, νομίζω θέλει αρκετή μελέτη για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Θα πρέπει να γίνουν χρονοβόρες κοινωνικές έρευνες και να αναλυθεί σε περιβάλλον εργαστηρίου η ψυχοσύνθεση της σκόνης.

Ένα είναι το σίγουρο όμως: η σκόνη είναι άκρως ρατσιστική. Κάνει διακρίσεις υπέρ κάποιων (δική μου περίπτωση) ή κατά κάποιων άλλων (η περίπτωση της φίλης μου). Σαφέστατα, είναι η μόνη εξήγηση που μπορεί να δώσει κανείς. Για ποιον άλλο λόγο το δικό μου σπίτι να είναι μονίμως λες και έχουν φτερνιστεί τρεις συναχωμένοι μπόμπιρες πάνω από ένα κιλό κουραμπιέδες; 

Τέλος, η σκόνη αγαπάει πάρα πολύ το σπίτι μου. Και ξεκάθαρα μεροληπτεί ξετσίπωτα υπέρ του σε σύγκριση με τα άλλα σπίτια. Κρίμα κι άδικο για τα άλλα σπίτια…

“Μαμάααα. Έκαναααα…”, η φωνή του Ορφέα με επανέφερε στο εκεί και το τότε. Αφού ετοιμαστήκαμε και πλυθήκαμε, άνοιξα την πόρτα και τον οδήγησα έξω από το μπάνιο, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στην άσπιλη ραφιέρα.

Όταν φτάσαμε σπίτι και ανοίξαμε την πόρτα, μας προϋπάντησαν χαρούμενα 1-2 χνουδάκια που κρυβόντουσαν πίσω από την πόρτα περιμένοντας υπομονετικά να επιστρέψουμε.

Ρατσιστικό ξε-ρατσιστικό, τουλάχιστον δε νιώθεις μοναξιά…

 😉

Photos by Unsplash