Μια μέρα απ’ τη ζωή μου…

Σήμερα, για αλλαγή, ξύπνησα στις 6.25 αντί για τις 6.20 που ξυπνάω συνήθως. Πέντε ολόκληρα λεπτά παραπάνω! ΟΥΑΟΥ! Μπορεί να είναι και… πέντε εβδομάδες σε σκυλίσια χρόνια… Ε; Δεν μπορεί;

Anyway, το καθιερωμένο πρωινό πρόγραμμα ακολουθήθηκε κατά γράμμα. Έβγαλα ρούχα για μένα, ντύθηκα, έβγαλα ρούχα για τον Ορφέα, κυνηγηθήκαμε κάνα μισάωρο μέσα στο μπάνιο για να του τα βάλω (είναι κάπως ευρύχωρο, η αλήθεια είναι. Μήπως πρέπει να τον ντύνω τελικά αλλού; Στην ντουλάπα ας πούμε; Όχι;) και μετά από 38 αιτήματα για αγκαλιά και 126 σχόλια για το οτιδήποτε (όπως π.χ. το κλασσικό «Αυτές οι κάλτσες δεν ταιριάζουν με την κουκούλα αυτής της μπλούζας που μου έφερες!»), ντύθηκε σχεδόν μόνος του. Πόση ώρα να τον περίμενα; Είχα κι άλλες δουλειές!

Απλώσαμε με τον Νίκο ένα πλυντήριο (χμ, πρέπει να ξαναβάλω σήμερα, βουνό τα ρούχα…), ο Νίκος έφτιαξε πρωινό, το οποίο καταλήγουμε πάντα να τρώμε στη δουλειά, και ο Ορφέας ξεκίνησε μια γκρίνια που εξελίχθηκε φυσικά σε κλάμα γιατί οι κακοί γονείς δεν τον άφηναν να βάλει τον σκούφο και τα μάλλινα γάντια του. ΑΠΡΙΛΗ μήνα. Με τη θερμοκρασία σήμερα το μεσημέρι να φτάνει τους 30 βαθμούς!

Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε για τις δουλειές και τα σχολεία μας, μια ωραία ατμόσφαιρα ένα πράμα.

Ευτυχώς με το που βγήκαμε απ’ την πολυκατοικία είδε να περνάει απ’ έξω μια μπουλντόζα, οπότε, σαν γνήσιο αρσενικό, ξεκίνησε να μιλάει για την «τεράστια, κίτρινη μπουλντόζα, με τη μεγάλη χούφτα» και ξέχασε τον πόνο του για τα μάλλινα γάντια.

Μέχρι να φτάσουμε στο μετρό για να με αφήσουν, εκείνος δεν είχε μείνει μόνο στην μπουλντόζα, αλλά είχε ήδη πει την ιστορία της ζωής του τουλάχιστον 2 φορές. Και το γεγονός ότι είναι μόλις 5 χρονών δεν την κάνει πιο σύντομη την ιστορία, πίστεψέ με.

Όταν τους χαιρέτησα, φίλησα τον Νίκο και του ψιθύρισα «καλό κουράγιο», καθώς είχε μερικά λεπτά ακρόασης ακόμα μπροστά του.

Και μετά μετρό!

Ααααχ, τι απόλυτη ευτυχία, να περνάς αυτά τα λεπτά μόνος σου στο πήγαινε και στο έλα. Μόνος. Εσύ και η μουσική σου. Και μερικές άλλες εκατοντάδες άνθρωποι βέβαια, στοιβαγμένοι ενίοτε δίπλα και πάνω σου, αλλά δεν παίζει ρόλο. Οι ώρες στο μετρό και οι ώρες που περνάω όταν είμαι στην τουαλέτα ή όταν κάνω μπάνιο, είναι οι μοναδικές δικές μου στιγμές. Όχι ότι περνάω ώρες στην τουαλέτα και στο λούσιμο καθημερινά. ΣΥΝΟΛΙΚΑ, εννοώ. Μην παρεξηγηθώ.

Ακόμα…

Μετά το μετρό λοιπόν, δουλειά. Δηλαδή τρέξιμο, κούραση κλπ. Τίποτα το ενδιαφέρον εδώ. Δεν αξίζει να αναλωθώ σε λεπτομέρειες.

Μετά τη δουλειά ξανά μετρό, που όσο να πεις, σου φαίνεται κομματάκι πιο κουραστικό στην επιστροφή.

Και καπάκι μετά πήρα το λαχείο. Κι όταν λέω λαχείο εννοώ το λεωφορείο, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου κάτσει. Αυτό που παίρνω κιόλας, που περνάει κάθε δίσεκτο, είναι ο ορισμός του λαχείου. Αφού έφτασα σπίτι και έψαξα για κάνα μισάωρο τα κλειδιά μέσα στην τσάντα, μπήκα και έτρεξα αμέσως στην κουζίνα, μήπως και προλάβω να φτιάξω μια σαλάτα προτού έρθει ο ταραξίας, με αρχίσει στην κουβέντα και στα θέλω-αυτό-θέλω-τ’άλλο και ξεχάσω ακόμα και τ’ όνομά μου.

Ευτυχώς τα κατάφερα! Ή έτσι νόμιζα. Όταν κατέφθασε ο Ορφέας με το σχολικό η σαλάτα ήταν σχεδόν έτοιμη, με τονισμό στο σχεδόν. Ένα λάδι έπρεπε να ρίξω από πάνω και να τρίψω λίγη παρμεζάνα. Ε, δε με άφηνε με τίποτα. Από τη μία ήθελε να του βάλω το κράνος σε ένα Lego, να του διαβάσω ένα χριστουγεννιάτικο παραμύθι (ΑΠΡΙΛΗ ΜΗΝΑ, ξαναλέω) και να φτιάξουμε puzzle, από την άλλη να κάνω γρήγορα γιατί πεινούσε! Είχε φάει βλέπεις μόνο ένα πιάτο φαΐ στο σχολείο, αντί για δύο που συνήθως τρώει, και με έψησε μέχρι να ετοιμάσω το τραπέζι.

– Τι θα φάμε σήμερα; Θα μου κάνεις μακαρόνια με κιμά;

– Δεν μπορώ να ξανακάνω μακαρόνια με κιμά. Φάγαμε χτες.

– Ε, ας φάμε και σήμερα.

– Ναι, αλλά φάγαμε και προχτές.

(Ήταν από τις εμπνευσμένες στιγμές, που είχα κάνει φαγητό για δύο μέρες)

– Ε, ας φάμε και σήμερα.

– Εντάξει, του λέω και ζεσταίνω τη φασολάδα που μαγείρεψα χτες το βράδυ για σήμερα.

Δεν μπορώ να πω ότι εκτίμησε ιδιαίτερα το αστειάκι μου, αλλά τελικά το σκούπισε το πιάτο του.

Με το που κατάπιε και την τελευταία μπουκιά, λες και κάποιος από το άλλο δωμάτιο φώναξε «Επίθεσηηηη!», βγήκε απ’ την κουζίνα με ιαχές και ποδοβολητά. Όταν επέστρεψε κρατούσε στο ένα χέρι το φωτόσπαθό του, στο άλλο ένα δεινόσαυρο και στο κεφάλι είχε φορέσει το καουμπόικο καπέλο του. Ούτε η στυλίστρια του Sex and the City τέτοιο σετάρισμα!

– Μαμά να σε ρωτήσω κάτι; Είσαι πολύ κουρασμένη;

– Ε, είμαι λιγάκι, ναι.

– Δηλαδή δε θα με πας βόλτα στην παιδική χαρά; Μπου χου χου χου!

Και αφού ρούφηξε τη μύτη του:

– Κι εγώ, όταν μου ζητήσεις να πάμε βόλτα, θα σου πω ότι είμαι κουρασμένος και δεν θα σου κάνω το χατίρι.

Μόνος του αποφάσισε για μένα, μόνος του μάλωσε, μόνος του με έβαλε τιμωρία. Αυτή είναι μια από τις ελάχιστες περιπτώσεις μέσα στην ημέρα που δε χρειάζεται η δική μου συνδρομή σε κάτι.

Αφού του εξήγησα ότι απλώς απάντησα στην ερώτηση που μου έκανε, δεν απέκλεισα την πιθανότητα να βγούμε έξω, ηρέμησε και ήρθε κοντά μου.

Ετοιμαστήκαμε γρήγορα και βγήκαμε να προλάβουμε λίγο ήλιο. Κουβάλαγα και το πατίνι εννοείται γιατί δίπλα στην παιδική έχει ένα μικρό γηπεδάκι μπάσκετ που του αρέσει να κάνει πατίνι.

Ε, τελικά μόνο πατίνι στο γηπεδάκι έκανε. Αν δεν είχε κόσμο θα είχε βαρεθεί σίγουρα και θα είχαμε φύγει γρήγορα για την παιδική χαρά. Σήμερα όμως είχε πολλά παιδιά, άρα φάγαμε όλη την ώρα μας εκεί, με τον Ορφέα να καμαρώνει και να κάνει φιγούρες πάνω στο πατίνι ή να παίζει μπάλα με κάτι παιδιά που γνώρισε.

Σε κάποια φάση τον έχασα. Αυτό το παιδί, και συνεχώς να το κοιτάζεις, για κάποια δευτερόλεπτα θα το χάσεις σίγουρα απ’ το οπτικό σου πεδίο. Είναι σαν τον Flash ένα πράγμα. Τη μια στιγμή εδώ, την άλλη κάνα χιλιόμετρο μακριά.

Κοίταζα δεξιά-αριστερά, τίποτα. Πάνω που ήμουν έτοιμη να σηκωθώ να τον ψάξω, βλέπω το πόδι του να προεξέχει πίσω από την μπασκέτα. Είχε σταθεί εκεί και σε κάποιον μιλούσε. Σε λίγο ξεπρόβαλε ολόκληρος και αμέσως μετά ξαναχάθηκε. Κατάλαβα ότι μιλούσε σε κάτι παιδιά που ήταν έξω απ’ το γηπεδάκι. Αυτά ήταν μεγάλα παιδιά, Λυκείου. Παρακολουθώντας αντιλαμβάνομαι ότι και οι 5, 3 αγόρια και 2 κορίτσια, τον κοιτάνε, του φωνάζουν διάφορα και μετά γελάνε. Λέω, κοίτα να δεις που τον βρήκαν μικρό και τον κοροϊδεύουν τον καημένο. Οπότε ξυπνάει η MOM BITCH μέσα μου και αρχίζω να τα παίρνω κρανίο.

«Θα γίνει χαμός!», σκέφτομαι καθώς σηκώνομαι για να πάω προς τα κει. «Δεν καταλαβαίνουν ότι είναι μικρό παιδάκι; Ας βρουν με κάτι άλλο να ασχοληθούν!»

Ε, δε χρειάστηκε να πάω τελικά. Απ΄ ότι αποδείχτηκε, το μικρό παιδάκι τους έπαιζε και τους 5, κάνοντας τους νάζια. Τον ρωτούσαν πως τον λένε, ο Ορφέας δεν τους έλεγε κι εκείνοι προσπαθούσαν από μόνοι τους να μαντέψουν. Εξ ου οι φωνές και τα γέλια.

Όταν φύγαμε είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει. Περάσαμε μια κι απ’ το χασάπη να πάρω λίγο κρέας για τις επόμενες μέρες και ο μικρός βρήκε την ευκαιρία να ζυγιστεί στη ζυγαριά. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει κι ο χασάπης και ζυγίζεται το παιδί, γιατί οι ανεπρόκοποι οι γονείς του ούτε ζυγαριά δεν έχουν.

Στο σπίτι, βρήκαμε τον Νίκο να έχει γυρίσει και να έχει μόλις τελειώσει το φαγητό. Κάναμε γρήγορα τον Ορφέα ένα μπάνιο και μετά ξεπλύναμε και οι ίδιοι την κούραση της ημέρας από πάνω μας. Ύστερα ξεκινήσαμε τις βραδινές μας δραστηριότητες, ο Νίκος το διάβασμα για το Πανεπιστήμιο, εγώ το γράψιμο του post (αυτό, ναι, αυτό που διαβάζεις τώρα…)

Για λίγο όμως!

Γιατί σήμερα είναι Π-Α-Ρ-Α-Σ-Κ-Ε-Υ-Η! Και όχι οποιαδήποτε Παρασκευή, αλλά Παρασκευή πριν από 3μερο!

Πράγμα που σημαίνει ότι όλο και καμιά σειρά θα χαζέψουμε πριν λιποθυμίσουμε στον καναπέ… 😉

Καλή Πρωτομαγιά σε όλους!