Έχει περάσει πάνω από μισός χρόνος που έχω να γράψω εδώ. Σκέφτηκε και άφησε έναν ανεπαίσθητο αναστεναγμό. 😒

Ξεκινάω λοιπόν αυτό το ποστ με μια καίρια ερώτηση. Άντε δύο. 

Κορωνοϊός ή κορωναϊός;

Κορονοϊός ή κοροναϊός;

👑🦠😷

Θα πρότεινα να συμφωνήσουμε για χάρη του ποστ να τον λέμε ο “εξ’ από δώ ιός” 🤘. Οκ μέχρι εδώ;

Όχι;

Δεν είναι το θέμα πως λέγεται, αλλά τι κάνει;

Έχεις ένα δίκιο. Και για ν’ απαντήσω στο τελευταίο, δυστυχώς καλά δείχνει να είναι. Αυξάνει και πληθαίνει.

Γι’ αυτό και έχουμε ταμπουρωθεί όλοι σπίτια μας και περιμένουμε να κοπάσει ο σαρωτικός τυφώνας 🌪️, όχι ότι θα γίνει σύντομα αυτό βέβαια.

Δεν θα σε μαυρίσω όμως με όλα αυτά που ούτως ή άλλως ακούς καθημερινά και σε τρομάζουν.

Με αριθμούς, στατιστικά, υποθέσεις, καμπύλες κλπ. Ούτε θα σου γκρινιάξω για το πόσο δύσκολο και καθόλου ξεκούραστο είναι όλο αυτό για εμάς, που προσπαθούμε να συνδυάσουμε δουλειά απ’ το σπίτι με μωρό 21 μηνών που ξυπνάει απ’ τις 6.30 (όπου “μωρό“, βάζεις “κινητή μονάδα κλάματος και αυτοτραυματισμού”) και ένα παιδί 8 ετών (όπου “παιδί“, βάζεις “ταλιμπάν, ο Α΄”). Για να μη μιλήσω για το πόσο έχει ξεσκιστεί η όρεξη τους αυτό το διάστημα. Αν μπορούσα να μεταφράσω τις ώρες που ακούω το “Μαμά, μαμ” ή “Μαμά, πεινάω” μέσα σε μια μέρα σε ώρες τηλεθέασης Netflix, θα είχα ήδη δει όλον τον 4^ο κύκλο του La Casa de Papel απ’ την πρώτη κιόλας μέρα.

Ε, ίσως και να γκρινιάξω λίγο τελικά… 😏

Αυτά που θέλω να μοιραστώ μαζί σου είναι κάποιες σκέψεις που με βρήκαν και που ίσως ενστερνίζεσαι κι εσύ. Ή που μπορεί να σε βοηθήσουν, ανεβάζοντας σου τα ρολά να μπει λίγο φως. 🌤️

Δες κι αυτό!  Ανακαλύφθηκε νέα μορφή ρατσισμού

Εύκολο δεν είπε κανείς ότι θα είναι. Ανώδυνο, δεν γίνεται να είναι.

Είτε λοιπόν κάθεσαι σπίτι με άδεια, είτε δουλεύεις, είτε παρακαλάς να τελειώσει όλο αυτό για να δεις αν έχεις δουλειά, είτε είσαι με παιδιά είτε χωρίς, είτε φοβάσαι περισσότερο είτε λιγότερο, αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να εστιάσεις σε όσα σου αρέσουν, όχι σε αυτά που μισείς. Σε όσα σε παρηγορούν, όχι σε όσα σε πανικοβάλουν. Σε αυτά που σε ενώνουν, όχι σ’ εκείνα που σε αποξενώνουν.

Με αυτά στο μυαλό, εγώ είμαι ευγνώμων για:

• Το ότι είμαστε όλοι καλά ⚕️
• Το ότι περνάω περισσότερο χρόνο με την 👨‍👩‍👦‍👦 μου. Το έχεις διαβάσει το “Λόγω Κορωνοϊού έμεινα σπίτι με την οικογένεια. Καλοί άνθρωποι μου φάνηκαν”; Αυτό ζω
• Το ότι δεν αναλώνομαι σε πολύωρες μετακινήσεις 🚗🚌🚆🐪
• Το ότι τα παιδιά είναι οκ με όλο αυτό. Περίμενα περισσότερη μίρλα. Δεν θα πω καυγάδες ⚔️, γιατί απ’ αυτούς έχουμε μπόλικους. Τώρα που όλοι οι ένοικοι των διπλανών διαμερισμάτων και πολυκατοικιών παραμένουν σπίτια τους είμαι σίγουρη πως με τις φωνές μου έχω γίνει διάσημη 👹. Αλλά, όπως λέει και μια κουμπάρα μου, τα παιδιά προσαρμόζονται. Αν εμείς δεν είμαστε σαν το λιοντάρι που φέρνει βόλτες ανυπόμονα μπροστά από την πόρτα του κλουβιού του, τότε κι εκείνα είναι πιο ήρεμα και ξέρουν τι να περιμένουν
• Εκείνο το παστίτσιο 🍝 που έκανα για πρώτη φορά στη ζωή μου, τις ντάνες ασιδέρωτα ⛰️ που κατάφεραν επιτέλους να σιδερωθούν πριν μας καταπιούν, τις στοίβες με τα άπλυτα πιάτα 🍽️ στο νεροχύτη που… λιγόστεψαν. Καταλαβαίνεις ότι με 3 άντρες σπίτι δεν μπορώ να πω κάτι άλλο, έτσι;
• Την ευκαιρία που μας δίνεται για διάβασμα 🤓📚. Ήδη παρήγγειλα 3 βιβλία, 2 δικά μου και το Χάρι Πότερ για τον Ορφέα. Εκείνος το τελείωσε μέσα σε 3 μέρες και ζήτησε να του πάρω το επόμενο. Η ντροπή της οικογένειας δεν έχει προλάβει ακόμα να διαβάσει ούτε τα οπισθόφυλλα…
• Το ότι γίνεται και μια κάποια οικονομία έτσι, να τα λέμε αυτά. Είδες πόσα γλιτώνεις όταν δεν σπαταλάς το μισό σου μηνιάτικο στις βενζίνες και το άλλο μισό σε σουβλάκια, πίτσες, καφέδες και ρούχα; ⛽🥩🍕🛍️
• Το ότι κάποια πρωινά πριν τη δουλειά πηγαίνω για τρέξιμο 🏃‍♀️, κάτι που είχα χρόνια να κάνω και που κάτα πάσα πιθανότητα θα κάνω άλλα τόσα να επαναλάβω
• Τις ανθισμένες λεμονιές 💐 που μυρίζω άπληστα κάθε που περνάω από μια αυλή
• Την ηρεμία που επικρατεί εκεί έξω ☮️. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοια έλλειψη ηχορύπανσης και θορύβων γενικότερα. Ακόμα και δεκαπενταύγουστο, περισσότερο κόσμο βλέπεις να κυκλοφορεί
• Την έλλειψη και της κανονικής ρύπανσης 🏭. Στέλνεις το μήνυμά σου ως οφείλεις, βγαίνεις έξω, ατενίζεις ως πέεεεεεερα τον ορίζοντα και καπάκι σε πιάνει βήχας από τον καθαρό αέρα που εισπνέεις
• Τη δημιουργικότητα που μας χτύπησε όλους τόσο αναπάντεχα 🎨. Μα αυτό σημαίνει ζύμωμα ψωμιού 🥖(Όλοι όμως; Ε, σχεδόν…), μα καντάδες στα μπαλκόνια 🎤, μα κοιλιακοί με τη βοήθεια του καλοριφέρ 😫
• Στα ευρύτερα πλαίσια του από πάνω, είμαι ευγνώμων για το ότι βρήκα επιτέλους λίγο χρόνο να γράψω ✍️

Σίγουρα σου λείπουν πράγματα. Αν όμως είμαστε καλά, πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι.

Ας το δούμε όλο αυτό σαν μια ευκαιρία.

Για ξεκούραση (ξεκάθαρα για άλλους, όχι για μας), για διάβασμα, για αγκαλιές, για σπιτίσιο φαγητό, για ταινίες, για μουσική και χορό στο σαλόνι, για μπαλκονάδες, για γέλιο με ό,τι χαροποιεί τον καθένα.

Αλλά είμαι καλά.

Και σκέφτομαι πως το πρώτο πράγμα που θα κάνω μόλις βγω, είναι να… πάω δουλεία, το πιθανότερο. Ναι, αλλά το δεύτερο;

Θα σου δώσω ένα χιντ. Τι μένει από την “καραντίνα” αν βγάλεις το “ρα”;

Εσύ τι θα κάνεις μόλις πουν “φτου ξελευτερία”;