Ένας λόγος που θα ήθελα να ζω στα 60s και συγκεκριμένα Αγγλία και συγκεκριμένα Λονδίνο και συγκεκριμένα κοντά στο Abbey Road (έλα, το’ πιασες τώρα, έτσι;) είναι για να μπορώ να ξεροσταλιάζω έξω από το studio που ηχογραφούσαν οι Beatles, με απώτερο σκοπό, όχι το αυτόγραφο, αυτά είναι για τους μέτριους (🤫), αλλά για να πεταχτώ με λύσσα όταν θα έβγαινε έξω ο Paul McCartney ρωτώντας ποιός μπορεί να κάνει backing vocals σε δικό τους τραγούδι.
Καταλαβαίνεις έτσι; Τρελή αγάπη για τους Beatles. Και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου.
Τόση, που την έχω εμφυσήσει στα παιδιά μου. Την αγάπη εννοώ.
Ο Ορφέας, στα 3,5 του τραγουδούσε το Love me do απ’ έξω. Ο Φοίβος διανύει ακόμα τη φάση χοροπηδητό-όσο-βαράει-η-μουσική, ok του δίνω χρόνο.
Εγώ δε μεγάλωσα ακούγοντας Beatles. Αλλά αυτό ήταν επειδή σπανίως ακούγαμε «ξένα» στο σπίτι. Από τη στιγμή όμως που ξεκίνησα να διαμορφώνω τη μουσική μου ταυτότητα, ο John Lennon (κυρίως! Προφανώς…) και η παρέα του βρίσκονται πάντα στο Top 10 των αγαπημένων μου καλλιτεχνών. Cds, δίσκους και playlists των Beatles και του Lennon στο Spotify τα εκτιμούμε δεόντως στη δική μου οικογένεια.
Έτσι, αυτό που θα ομολογήσω εδώ δεν ήταν εύκολο για μένα στην αρχή.
Δες κι αυτό! Δε συνωμοτεί το σύμπαν για να αποκτήσεις ό,τι θέλεις πολύ
Χρειάστηκα χρόνο και πολλά αποθέματα κουράγιου για να παραδεχτώ στον εαυτό μου και στον Νίκο (γιατί ποιός άλλος θα με άκουγε, εσύ γιατί διαβάζεις ακόμα, δεν ξέρω …) πως ναι, τους πρόδωσα.
Θυμάσαι το Across the Universe των Beatles; Jai Guru Deva, om και τέτοια;
Ε λοιπόν, προτιμώ τη διασκευή του Rufus Wainwright στο Across the Universe, σε σχέση με το πρωτότυπο.
Ορίστε. Το ξέρασα.
Ω, τι ύβρις, θα σκεφτείς εσύ που επιμένεις να διαβάζεις.
Πάταξον μεν, άκουσον δε. Και όταν λέω άκουσον, εννοώ άκουσον τη διασκευή του Rufus, που του έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Και δες και το video clip φυσικά.
Παρόλο που λατρεύω το original, τραγουδισμένο από τον ιδιοφυή John Lennon, με τη version του Rufus ταξιδεύω πιο μακριά. Είναι η φωνή του τόσο καθάρια, δυνατή, τόσο αρμονική που με μαγεύει κάθε φορά που το ακούω. Είναι ο απαλός ρυθμός της ακουστικής κιθάρας που συντροφεύει τους αρχικούς στίχους και η υπόνοια από τα βιολιά που ακούγονται στα ρεφρέν που με κάνουν να κλείνω σαν από αντανακλαστικό τα μάτια για να απολαύσω σε βάθος. Είναι η διακριτική ντραμς και τα αέρινα δεύτερα φωνητικά που με συνεπαίρνουν. Είναι η όλη ενορχήστρωση που ανυψώνει το πνεύμα και μετά το βουλιάζει σε μια θάλασσα από ευφραντικές μελωδίες.
Ύστερα είναι και το video clip. Η καρδιά αρχίζει να χτυπά δυνατά όταν βλέπω τον Rufus να τραγουδάει τους πολυαγαπημένους στίχους με αυτή την ξεχωριστή φωνή και σταματά να χτυπά εντελώς στο κοντινό της μικρής Dakota Fanning, με το κατακόκκινο φόρεμα, το ακτινοβόλο πρόσωπο και το λαμπερό, γαλάζιο βλέμμα.
Ταιριάζουν τόσο οι δυο τους. Φορούν την ίδια αθωότητα στη ματιά.
Αυτό που ανέφερα στην αρχή btw, όπου ο Paul McCartney ζητά από θαυμάστριες που στέκονται έξω από τα studios να τους βοηθήσουν κάνοντας backing vocals, είναι αληθινό περιστατικό.
Συνέβη στην ηχογράφηση του Across the Universe.
Hope you can forgive me, John.
(Otherwise) Forever yours,
Electra.
& 
y’ all
Υ.Γ. Το ποστ γράφτηκε με αφορμή την υποψηφιότητα του αγοριού μου, του Rufus, στα φετινά Grammy Awards, τα οποία θα παίξουν αύριο, 14/3/21, κεκλεισμένων των θυρών, όπως κάθε εκδήλωση άλλωστε σε #coronavirustimes.
Photo by Matt Botsford on Unsplash
No Comment