Ένα κουρασμένο βράδυ, στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας, συνειδητοποίησα καθώς έπεφτα για ύπνο ότι άκουγα έναν επαναλαμβανόμενο ήχο, κάτι σαν νιαούρισμα, αλλά δεν ήμουν και σίγουρη. Ερχόταν από πιο μακριά, όχι απ’ τη δική μας πολυκατοικία. Τα ακόμη ανοιχτά παράθυρα του σπιτιού τις μέρες εκείνες επέτρεπαν τέτοιους εισερχόμενους ήχους. Κάποια στιγμή έπαψα να ακούω τον ήχο, όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά για το ότι προφανώς ξεράθηκα. Στο (τρίτο) ξυπνητήρι όμως το πρωί, ήταν σα να μην είχε περάσει ούτε λεπτό. Ο ήχος, που πια ήταν ξεκάθαρα νιαούρισμα, και μάλιστα πιο κοντινό, συνεχιζόταν χωρίς διακοπή.
– Κάποιο μικρό γατάκι είναι από κάτω και νιαουρίζει όλο το βράδυ, είπα στον Νίκο.
– Μπα, δε μου ακούγεται τόσο μικρό, απάντησε εκείνος.
Κατεβήκαμε να φύγουμε για δουλειές και σχολεία και ακούσαμε το νιαούρισμα να έρχεται λίγο πιο πέρα απ’ το αμάξι μας, μέσα από ένα μικρό θάμνο. Ξαφνικά έκανε την εμφάνιση της μια νιαουρίζουσα πυρόξανθη μπαλίτσα, τρέχοντας και παραπατώντας προς το μέρος μας. Ο Ορφέας έπιασε να χοροπηδάει και να κάνει κύκλους γύρω μας, με το γατί να τον ακολουθεί κατά πόδας. Τριγύρω δεν κινούνταν και δεν ακουγόταν τίποτα, πέρα φυσικά απ’ τα δυο φασαριόζικα πλάσματα που κυνηγιόντουσαν. Στη σιγαλιά του πρωινού, πέρασε από δίπλα μας στο δρόμο ένα μεγάλο, κίτρινο σχολικό. Στη στιγμή, η εξαιρετικά θορυβώδης για το μέγεθος και την ηλικία της τριχωτή μπάλα, πετάχτηκε με δυο μεθυσμένες δρασκελιές στο δρόμο και βάλθηκε να τρέχει πίσω από το γιγαντιαίο, για τις διαστάσεις της, σχολικό. Στο εντελώς αψυχολόγητο όμως.
– Καλέ! Καλέ, που πας;, άρχισα να φωνάζω πανικόβλητη στο γατί, λες και υπήρχε περίπτωση να καταλάβει τι λέω, να μου πετάξει ένα “Sorry, κοπελιά” και να επιστρέψει στην ασφάλεια του πεζοδρομίου.
Τελικά έτρεξα ξοπίσω του, το βούτηξα και το έφερα κοντά στο αμάξι. Ο Νίκος μετά ανέλαβε να το αφήσει στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας, κρυμμένο πίσω από κάτι μεγάλες γλάστρες, και να του δώσει να πιει (παρόλο που ξέρουμε ότι δεν κάνει) λίγο αγελαδινό γάλα.
Μπήκαμε στ’ αμάξι και φύγαμε με βαριά καρδιά και με μια ανησυχία ότι δεν θα βρούμε το μικρό νιάου να μας περιμένει εκεί όταν θα γυρίζαμε το απόγευμα. Ήταν πολύ μωρό ακόμα, καλά καλά δεν έβλεπε, ούτε μπορούσε να αντιληφθεί τον κόσμο και τους κινδύνους γύρω του.
Όλη μέρα στη δουλειά σκεφτόμουν το ανυπεράσπιστο αδεσποτάκι. Όταν επέστρεψα σπίτι, σκάναρα με το βλέμμα μου και με μπόλικο καρδιοχτύπι το δρόμο πριν πάω πίσω, στο σημείο που το είχε αφήσει ο Νίκος. Ευτυχώς ήταν ακόμη εκεί. Έφυγα γρήγορα, πριν βγει απ’ την κρυψώνα του κι αρχίσει να τρέχει πάλι σαν παρλιακό, ανέβηκα σπίτι και πήρα τηλέφωνο έναν κτηνίατρο. Μόλις με πληροφόρησε για το τι έπρεπε να το ταΐσουμε, πήρα τον Νίκο και του ζήτησα να σταματήσει σε ένα pet shop επιστρέφοντας για να πάρει το ειδικό γάλα που χρειαζόταν το γατάκι.
Πώς το βίωσε όμως όλο αυτό ο Ορφέας;
Στην αρχή, όταν πρωτοείδε το γατί, έπαθε λαλά. Έτρεχε, χοροπηδούσε, γελούσε δυνατά. Ενθουσιάστηκε, νόμισε πως βρήκε ένα φίλο για να παίξουν μαζί κυνηγητό. Αργότερα όταν κατάλαβε ότι το γατάκι ήταν πολύ μικρό για να μπορεί να κάνει τέτοια, ότι απλώς ήθελε προστασία και τροφή, άλλαξε στάση. Επίσης, όταν το αφήσαμε το πρωί και φύγαμε, στεναχωρήθηκε πολύ. Στο δρόμο για το σχολείο του κλαψούριζε. Το “τι θα γίνει με το γατάκι;” ήταν η τελευταία του κουβέντα πριν τον αφήσει ο Νίκος στο σχολείο και η πρώτη του έγνοια όταν τον παρέλαβα εγώ το μεσημέρι. Όταν με άκουσε να λέω ότι θα το ταΐσουμε με ειδικό γαλατάκι, με παρακάλεσε να έρθει κι εκείνος να βοηθήσει.
Τα παιδιά και τα ζώα αναπτύσσουν πολύ έντονους δεσμούς φιλίας και αγάπης, είναι γνωστό. Αρκεί μια ματιά σε μια παιδική βιβλιοθήκη για να αντιληφθεί κανείς πόσο λατρεύουν τα παιδιά τα βιβλία με ήρωες κάθε είδους ζωάκι- γάτες, σκύλους, ελέφαντες, μαιμούδες, ψαράκια, είναι μόνο μερικοί απ’ τους πολλούς εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου που απεικονίζονται στις σελίδες τους. Μια δεύτερη ματιά στα φωτεινά παιδικά χαμόγελα που προκαλούνται στη θέα μιας χαρούμενης σκυλίσιας ουράς που κουνιέται πέρα-δώθε, σε πείθει ακόμα περισσότερο ότι παιδιά + ζώα = το τέλειο ζευγάρι.
Παρακάτω λοιπόν σου δίνω 4 λόγους για τους οποίους θεωρώ πως η σχέση των παιδιών με τα ζώα είναι αναντικατάστατη:
1) Τα ζώα διδάσκουν στα παιδιά να νοιάζονται, να έχουν ενσυναίσθηση, να αγαπούν ανιδιοτελώς.
Τα ζώα γενικά βοηθούν τα παιδιά να βγάζουν πιο εύκολα τα συναισθήματά τους, είτε αυτά είναι χαράς είτε λύπης. Δεν διστάζουν να δείξουν σ’ αυτά την αγάπη τους και απολαμβάνουν την αγάπη και την προσοχή που παίρνουν πίσω. Τα παιδιά μέσα απ’ τα ζώα διδάσκονται την έννοια της συμπόνοιας, μαθαίνουν να αφουγκράζονται τις ανάγκες του άλλου και να τις ικανοποιούν, όχι επειδή πρέπει, επειδή το θέλουν.
Ο Ορφέας με το που κατάλαβε ότι το γατάκι ήταν μόνο του και απροστάτευτο, συγκινήθηκε, αναρωτήθηκε γιατί η μαμά του δεν είναι μαζί του και άρχισε να σκέφτεται πώς θα μπορούσε να βοηθήσει. Είπε μάλιστα στον Νίκο ότι αν το είχε μαζί του στο σπίτι θα το φρόντιζε και δεν θα άφηνε να του συμβεί κακό. Στην περίπτωση ενός άλλου ενήλικου γατιού παλιότερα, όταν του είχα πει ότι δεν είχα να του δώσω τροφή εκείνη τη στιγμή, είχε πει “Το ντρέπομαι…” και είχε γυρίσει το βλέμμα του αλλού συγκινημένος.
2) Η επαφή με τα ζώα διδάσκει στα παιδιά την έννοια της ευθύνης
Ένα οικόσιτο ζώο περιμένει απ’ τον άνθρωπο που το φροντίζει να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες. Ένα παιδί, ακόμα και από μικρή ηλικία μπορεί να βοηθήσει στη φροντίδα ενός ζώου, κάνοντας αρχικά απλές δουλειές, π.χ. βάζοντας του νερό. Το να φροντίζουν ένα άλλο πλάσμα βοηθάει επίσης τα παιδιά να μάθουν να φροντίζουν μόνα τους τον εαυτό τους.
3) Συμβάλλει στην ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης τους
Όταν βοηθούν στο να μεγαλώσει ένα ζώο, τα παιδιά αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους. Νιώθουν πως την ευθύνη που ανέλαβαν να το φροντίζουν την φέρνουν εις πέρας και αυτό τα κάνει υπερήφανα.
Ο Ορφέας, αφού ταΐσαμε την πρώτη φορά το γατάκι, πήρε τηλέφωνο τους παππούδες και τους εξιστόρησε χαρούμενα και με κάθε λεπτομέρεια τι είχε γίνει.
4) Μέσα από τη φροντίδα των ζώων τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι οι πράξεις τους έχουν συνέπειες
Αν το μικρό ψαράκι που έχουν στο ενυδρείο δεν ταϊστεί, θα πεθάνει. Αν δεν βγει βόλτα ο σκύλος να ξεδώσει, θα κάνει άνω κάτω το σπίτι. Αν η άμμος της γάτας δεν είναι αρκετή ή δεν καθαριστεί όπως πρέπει, ε, θα πάρουν “μυρωδιά” ότι κάτι δεν πάει καλά.
Αν δεν σου έφτασαν αυτά, σου’ χω κι άλλα.
Τα ζώα σε κάθε περίπτωση λειτουργούν αγχολυτικά στους ενήλικες. Διώχνουν το στρες και βοηθούν το άτομο να χαλαρώσει. Το ίδιο ισχύει και στα παιδιά. Προσφέρουν σ’ αυτά επίσης ένα είδος παρηγοριάς. Πολλά παιδιά μπορεί να προτιμήσουν να στραφούν στα κατοικίδια τους όταν νιώθουν λύπη, θυμό ή φόβο, παρά να προσεγγίσουν κάποιον ενήλικα. Παράλληλα, μέσα από τη σχέση τους με τα ζώα αντιλαμβάνονται καλύτερα την έννοια της δέσμευσης, καθώς ένα ζώο δεν είναι κάτι που έχουμε τη μια μέρα και παρατάμε την επόμενη.
Η δική μας ιστορία είχε happy ending. Η Μαρία της γειτονιάς (όχι η Μεξικάνα από τη σειρά ντε, που πήγε το μυαλό σου πάλι!) αποφάσισε να φιλοξενήσει το μικρό νιάου και να το φροντίσει μέχρι να μεγαλώσει λίγο, να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του.
Άλλα ζώα δυστυχώς δεν έχουν την ίδια τύχη.
Γι’ αυτό, ας μεγαλώσουμε άτομα που να θέλουν να δίνουν ζωή και χαρά στα ζώα.
Θα τα εμπνεύσει να θέλουν να δώσουν χαρά και στους ανθρώπους γύρω τους.
Και φυσικά στον εαυτό τους.
Καλό μήνα και καλή εβδομάδα!
😚
No Comment