No use crying over spilled… φασολάδα

Είχαν έρθει οι γονείς μου την προηγούμενη βδομάδα να κρατήσουν λίγο το μπεμπέ μπας και καταφέρω να κάνω καμιά δουλειά στον στάβλο, συγνώμη στο σπίτι.

Όταν έρχονται ζητάω απ’ τη μητέρα μου να μου μαγειρέψει λίγο φαγητό, μπας και γλυτώσω για κάνα δυο μέρες το μαγείρεμα. Έχω και του μωρού το φαγητό τώρα, οπότε, καταλαβαίνεις, όταν μπορώ να αποφύγω τη μία από τις δύο υποχρεώσεις, κάνω πάρτι.

Την ημέρα εκείνη λοιπόν είχα χαρεί που επιτέλους κατάφερνα να ξεσκονίσω/σκουπίσω/σφουγγαρίσω κανονικά και όχι μόνο όσα βλέπει η πεθερά. Να πακετάρω επίσης και τα τελευταία από το χριστουγεννιάτικο ντεκορασιόν.

Θα μου πεις, τι είσαι, μαζόχα; Χάρηκες που έκανες δουλειές όλη μέρα; Είναι καλύτερο αυτό από το να έχεις το μπεμπουλίνι σου συνεχώς αγκαλίτσα, να χουζουρεύετε και να λέτε τραγουδάκια;

Τρεις είναι οι απαντήσεις μου σ’ αυτό:

1. Ακόμα και τον παράδεισο τον βαριέσαι κάποια στιγμή
2. Αν μάλιστα στον παράδεισο, τα γλυκούλια αγγελάκια βγάζουν δόντια, οπόταν γκρινιάζουν όοοοολη μέρα ή θέλουν αγκαλιά ακόμα και όταν κατουράς, ε, ένα διάλειμμα το χρειάζεσαι ακόμα κι αν αυτό σημαίνει κοψομέσιασμα
3. Επιπλέον. Αγκαλίτσες και χουζουρέματα με μωρό όλη μέρα; Σε ποιο σύμπαν;

Δες κι αυτό! bébé don’t προυτς

Αφού τελείωσα λοιπόν με τις μέσα δουλειές, είπα να βγω στο μπαλκόνι να πουντιάσω καθαρίζοντας με μπατανόβουρτσα καμιά 5άρα ζευγάρια παπούτσια του Ορφέα που τα είχε κάνει σύσκ@τα είτε από τα χώματα καθώς έπαιζε είτε κυριολεκτικά, επιλέγοντας πολύ προσεχτικά τα βήματά του πάνω στα καθαρά πεζοδρόμια της πόλης.

Κατόπιν, σίγουρα κάτι άλλο θα έκανα που δε θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Όταν τελικά τελείωσα, έξω ότι χανόταν το ροδοπορτοκαλοκίτρινο χρώμα του ηλιοβασιλέματος. Τουτέστιν, κόντευε να με πάρει η μαύρη νύχτα.

Και τότε συνέβη.

Ακούω τη μητέρα μου να φωνάζει απ’ την κουζίνα και τρέχω έντρομη, φοβούμενη πως έπαθε κάτι ο μπεμπές, ο οποίος τελευταία δοκιμάζει συνεχώς τις ακροβατικές του ικανότητες. Ευτυχώς όμως εκείνος ριλάξαρε στο ριλάξ του, κοιτώντας με γουρλωμένα μάτια το σκηνικό που εκτυλισσόταν μπροστά του. Ποιο ήταν αυτό; Η μητέρα μου, στην προσπάθειά της να τα κάνει όλα ταυτόχρονα και γρήγορα, είχε αδειάσει την κατσαρόλα με τη βραστή φασολάδα, σε ένα μεγάλο γυάλινο μπολ, το οποίο με ένα εντυπωσιακότατο ΚΡΑΚ είχε σπάσει, αφήνοντας το ζουμερό του περιεχόμενο να απλωθεί παντού. Σε πάγκο, ντουλάπια, χαλί.

     – Πωπω τι έκανα! Πωπω τι έκανα! Πωπω τι έκανα!, έλεγε ξανά και ξανά.

Μετά πέρασε σε χαρακτηρισμούς.

     – Είμαι χαζή, αυτό είμαι!

Τελικά, χρειάστηκα μισή ώρα, σκυμμένη στα τέσσερα (όχι τόσο σέξι όσο νομίζεις…), να μαζεύω φασόλια και να τρίβω μετά, πάλι με την μπατανόβουρτσα (την τιμητική της είχε εκείνη τη μέρα) το χαλί, μπας και ξεβρωμίσει. Παράλληλα, προσπαθούσα να την ηρεμήσω και να της δείξω ότι δεν έγινε δα και κάτι το τόσο τραγικό. Προσπαθούσα να περάσω και στον Ορφέα, ο οποίος άκουσε σαματά και φυσικά τσουπ, εμφανίστηκε, ότι εφόσον είμαστε καλά και κανένας δεν έπαθε κάτι, όλα καλά. Η μητέρα μου ήταν τόσο σοκαρισμένη που δε μ’ άκουγε. Μέχρι κι ο Ορφέας προσπάθησε να την ηρεμήσει, αλλά εκείνη είχε ήδη αποφασίσει ότι έφταιγε ανεπανόρθωτα.

Ε λοιπόν, αυτό το σκηνικό εμένα με έβαλε σε σκέψεις. Πάντα έφερνε την καταστροφή όταν γινόταν κάτι τέτοιο; Γιατί τέτοιο αυτομαστίγωμα; Κι επίσης, εγώ, αν είχα μεγαλώσει κάτω από αυτές τις συνθήκες, πως και μου βγήκε αυτή η ψύχραιμη αντίδραση τώρα;

Το βράδυ, που έκατσα και αναμάσησα όλη τη φάση ανασύροντας απ’ το βάθος του μυαλού οικογενειακές μνήμες, είδα ότι ναι, μια δόση υπερβολής την είχε πάντα της. Μπορεί κάποιο συμβάν μικρής σημασίας να την έπνιγε. Κάτι που εγώ θα προσπερνούσα πηγαίνοντας παρακάτω, εκείνη να την έκανε να το χάνει. Εκείνη η βροχή που θα της έβρεχε τα παπούτσια, το φαγητό που θα ήταν 1 βαθμό πιο κρύο απ’ ότι έπρεπε για το οικογενειακό τραπέζι, εκείνος ο κόκκος σκόνης που τόλμησε να μην ξαφανιστεί ντροπιασμένος κάτω απ’ το ξεσκονόπανό της, ήταν ικανά να της προκαλέσουν στομαχόπονο. Καλά, θα μου πεις, αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του καθενός, το πως έχει μεγαλώσει και τι βιώματα έχει. Βέβαια έχει να κάνει και με το τι θεωρείς εσύ ουσιώδες και άξιο πρόκλησης πονοκεφάλου. Κι εγώ πονοκεφάλιαζα και πονοκεφαλιάζω εννοείται, για διαφορετικά πράγματα όμως. Πιο ουσιώδη, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον.

Αλλά το αυτομαστίγωμα; Είναι κοινώς αποδεκτό πως δεν είναι καλή πρακτική, πόσο μάλλον για κάτι που διορθώνεται. Εκείνη είχε μπει σε μουντ αυτοτιμωρίας όμως για ένα φαγητό που χύθηκε. Ήταν επειδή το ατύχημα συνέβη στο σπίτι μου, οπότε και ένιωθε ενοχές που με έβαλε να κάνω δουλειές; Σίγουρα αυτό έπαιξε ρόλο. Ωστόσο, πάντα τη θυμάμαι, σε “δύσκολες” στιγμές να το γυρίζει όλο πάνω της.

Δεν μπορώ να πω ότι δεν το έχω κληρονομήσει/αντιγράψει αυτό το χαρακτηριστικό. Όλοι το κάνουμε κάποιες φορές. Ένας λάθος χειρισμός και φορτώνουμε τον εαυτό μας με ενοχές και μαύρες σκέψεις σχεδιασμένες από το μυαλό μας με μαεστρία ώστε να μας χτυπάμε σε σημείο που πονάει. Ξανά και ξανά. Αντί να γλείφουμε με στοργή τις πληγές μας για να επουλωθούν, ρίχνουμε αλάτι. Και κάπου αυτό στην πορεία μπορεί να γίνει και λίγο παρηγοριά, σαν το τσιγάρο. Όταν όλη σου τη ζωή το κάνεις, η δύναμη της συνήθειας αυτής σε ωθεί να το αναζητάς για να μη διαταράσσεται η ισορροπία μέσα σου.

Μήπως όμως εμείς οι γυναίκες είμαστε κομματάκι πιο εξοικειωμένες με το αυτομαστίγωμα απ’ ότι οι άντρες; Είναι γραμμένο στο dna μας, είναι ο τρόπος που μεγαλώσαμε; Ιδιαίτερα οι παλιότερες γυναίκες το είχαν πιο έντονα. Αλλά και οι νεότερες δεν πάνε πίσω νομίζω.

Διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο πρόσφατα στο blog της Αλεξάνδρας-The smiley mom. Εκεί που λες, η πάντα χαμογελαστή Αλεξάνδρα παρουσιάζει 3 βιβλία που της άλλαξαν τη ζωή. 3 βιβλία, που εν ολίγοις, εξηγούν ότι όλο αυτό που περιγράφω παραπάνω οφείλεται στο πώς έχει μεγαλώσει τις γυναίκες αυτός ο ντουνιάς και όχι στο ότι κάνουμε κάτι λάθος εμείς. Αναφέρει ενδεικτικά ότι “αν μια γυναίκα έχει μια επιτυχία θα την δικαιολογήσει ως ότι ήταν τυχερή, ή απλά συνέβη”. Δεν θα πει “Τα κατάφερα γιατί είμαι καλή σε αυτό”. Αυτό βεβαίως έχει εφαρμογή και στην αντίθετη περίπτωση. Αν μια γυναίκα αποτύχει σε κάτι ή δεν το πετύχει στο βαθμό που θα ήθελε, τότε θα πει “Δεν μπορώ, δεν είμαι καλή σε αυτό”.

Δεν θα ισχυριστώ λοιπόν πως δεν το κάνω κι εγώ αυτό. Όπως έλεγα και παραπάνω, οι συμπεριφορές αυτές κληρονομούνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Αυτό που όμως μου έκανε εντύπωση τη δεδομένη στιγμή είναι ότι, ενώ παλιότερα σε αντίστοιχο περιστατικό μπορεί κι εγώ να έφερνα την καταστροφή και να τραβούσα να ξεριζώσω τα μαλλιά μου, τώρα ήμουν αυθόρμητα πιο στωική, αλλά παράλληλα και πιο in action. Έχω αλλάξει τις προτεραιότητές μου; Προσπαθώ μεγαλώνοντας να με σέβομαι, να με καταλαβαίνω και να με αγαπώ περισσότερο; Έχω φέρει παιδιά σε τούτο τον κόσμο, οπότε προσπαθώ να γίνω κάτι καλύτερο γι’ αυτά; Ή να τους διδάξω μέσω της δικής μου συμπεριφοράς κάποια πράγματα;

Λίγο απ’ όλα πιστεύω.

Ποια είναι η δική σου γνώμη επί του θέματος;

For the record:

1. Τα βιβλία τα έχω αγκαζάρει, εξ ου και η αναφορά στην Αλεξάνδρα εδώ, μην τυχόν και “ξεχάσει” να μου τα δανείσει. Τι νόμιζες; Ότι ήταν αφιλοκερδής κίνηση; Χα!
2. Το ποστ αυτό το έγραψα εν μέρει για να λειτουργεί υπενθυμιστικά. Είμαι άψογη, καμία αντίρρηση εκεί, αλλά πολλές μερικές φορές χάνω κι εγώ το δρόμο μου…