bébé don’t προυτς

Μετά το προηγούμενό μου ποστ, με το οποίο είμαι σίγουρη πως σε έριξα κομματάκι, είπα να αλαφρύνω λιγάκι την ατμόσφαιρα. Και τι πιο ανεβαστικό από φωτογραφίες μωρού ε;

Πάρε δύο για αρχή.

Εδώ θα σου κάνω λοιπόν ένα απντεϊτ με τα τελευταία μου νέα, έτσι γιατί σου έχουν λείψει αυτά από μένα, το ξέρω.

Όπως ίσως γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος (fans, the press etc), μετά τα μέσα Ιούνη ήρθε στον κόσμο ο τρίτος άντρας αυτής εδώ της οικογένειας, στην οποία βεβαίως δεν ξέρω ακόμα κατά πόσο θα συνεχίσω να μετέχω, με τόση αντρίλα που ζέχνει πλέον. Ο καιρός και τα ψυχοφάρμακα θα δείξουν.

Ο τοκετός αυτός καθαυτός πήγε καλύτερα απ’ τον πρώτο. Ήμουν βλέπεις καλύτερα προετοιμασμένη αυτή τη φορά, διότι την ημέρα που με έπιασαν οι πόνοι και φύγαμε απ’ το σπίτι για το Ρέα όπου και γέννησα, περάσαμε πρώτα από Καλλιθέα να αφήσουμε τον Ορφέα στους δικούς μου και να κάνουμε στάση στον Μήτσο να πάρω λουκανικόπιτα (ή λουκανόπιτα; Πάντα το’ χα απορία…) και φυσικά μπουγάτσα. Όποιος έχει φάει μπουγάτσα Μήτσου με νιώθει, όποιος δεν έχει φάει να τρέξει! For real όμως!

Ο μπεμπές που λες γεννήθηκε δίδυμος. Τι να πω. Κανείς δεν είναι τέλειος. Είδαμε βέβαια κι απ’ τον αδερφό του, που είναι ιχθύς. Ο τελευταίος νομίζω έχει όλα τα άλλα ζώδια μέσα του πέρα από ιχθύ. Αλλά κι ο άλλος, δίδυμος;

Καλή δύναμη μας εύχομαι…

Οι πρώτες μέρες στο μαιευτήριο και εκτός ήταν κομματάκι δύσκολες. Επίπονος και αιματηρός θηλασμός (😱 I know, right?), ίωση που κόλλησε ο μπεμπές ΣΤΟ μαιευτήριο και η οποία τον έκανε να δυσκολεύεται να αναπνεύσει για 20 μέρες (😱), καθώς και στρεπτόκοκκος που κόλλησε (για 3^η συνεχόμενη φορά μέσα σε 1 ½ μήνα) ο Ορφέας στο νηπιαγωγείο, όλα αυτά ΦΥΣΙΚΑ σε παράλληλη εξέλιξη.

Και μετά ήρθαν οι κολικοί. Και οι παλινδρομήσεις. Και εδώ και κάνα μήνα η ενόχληση στα ούλα από δόντια που βιάζονται να βγουν.

Για να μη μιλήσω για το ότι μας κάηκε η τηλεόραση προσφάτως. Και αποφάσισε ΚΑΙ ο καναπές να ξεχαρβαλωθεί. Το σαλόνι μας επαναστατεί για κάποιο λόγο.

Κατά τ’ άλλα (επανέρχομαι), το ψυχουλάκι μας είναι τόσο γλυκόοοοο! 😍Είναι γενικά πολύ χαμογελαστός (όταν δεν κλαίει ως απόρροια όλων των παραπάνω), κάνει χαρούλες όταν μας βλέπει και μόλις του μιλήσεις λίγο αρχίζει κι αυτός τα μπούρου μπούρου. Και πολύ μάλιστα. Έχει γούστο να γίνει κι αυτός γλωσσού σαν τον αδερφό του. Ζήτω που καήκαμε!

Η πρώτη ερώτηση που μας κάνουν όλοι όσοι μας βλέπουν είναι πώς έχει πάρει την όλη κατάσταση ο Ορφέας. Αυτό που απαντώ είναι ότι για Ορφέας καλά το έχει πάρει μέχρι στιγμής. Μη σου πω ότι δεν περιμέναμε κιόλας αυτές τις αντιδράσεις. Όλο το καλοκαίρι ζητούσε να τον αγκαλιάσει, να τον χαϊδέψει, να τον φιλήσει, να τον ταΐσει, καλά μη φανταστείς συνέχεια, μόνο όποτε τον βόλευε, δεν είχε τίποτα καλύτερο να κάνει κλπ. Αλλά ακόμα κι έτσι, τέλεια! Επίσης ο μπεμπές δεν τις έχει φάει ακόμα. Εντάξει, μόνο ένα μαξιλάρι στη μάπα. Τέλεια*2!

Η εξήγηση που δίνω εγώ για όλα αυτά είναι λίγο πεζή και αντιρομαντική. Πιστεύω πως μέχρι στιγμής, και λόγω της μεγάλης διαφοράς ηλικίας που έχουν (πάνω από 6 χρόνια) δεν τον βλέπει ακόμα ανταγωνιστικά. Γι’ αυτόν είναι κάτι σαν έπιπλο ένα πράγμα:

“Τι ωραίο ριχτάρι που έχει ο καναπές μαμά! Α, καλέ, να κι ο μπεμπές πάνω του…”

Μόλις αρχίσει να διεκδικεί κι ο μικρός πράγματα έχει να πέσει πολύ γέλιο. Τι λέω; Κλάμα βασικά.

Η δεύτερη κατά σειρά προτιμήσεως ερώτηση που μας κάνουν είναι αν έχουμε σκεφτεί όνομα.

Όταν τους λέω “Ελπίδα”, οι λιγότερο κοντινοί με κοιτούν με βλέμμα συμπόνοιας, τύπου “η γέννα της άφησε κουσούρια γαμώτο”. Οι κοντινοί-κοντινοί δείχνουν κατανόηση. Βλέπεις ξέρουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει ο τυφώνας “Ορφέας”. Τι έχουμε τραβήξει και τι τραβάμε όλα αυτά τα χρόνια μεγαλώνοντας τον Αρχηγό των Ταλιμπάν. Αλλά αυτό είναι υλικό για άλλο ποστ. Οπότε όταν λέω ότι αυτό το ψυχουλάκι που τρύπωσε πονηρά σε τούτη δω την οικογένεια είναι η ελπίδα μας, το εννοώ.

Το απντεϊτ θα συνεχιστεί μετά από μία ακόμη φωτό που μοσχοβολά μωρουδίλα.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες:

• Η ώρα είναι 12:46 το βράδυ (ή το πρωί, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί), γι’ αυτό και μπορώ και γράφω. Αν ήταν το μεσημέρι δεν θα έγραφα, γιατί απλά ο μπεμπές, ειδικά τον τελευταίο μήνα, ΔΕΝ ΚΟΙΜΑΤΑΙ (και δεν ηρεμεί γενικά) μέσα στη μέρα. Δηλαδή, άντε να κοιμηθεί 1 ώρα. Συνολικά. Τράτζικ.

(οι φωτό που κοιμάται είναι πολύτιμες για την ψυχική μου ισορροπία, καταλαβαίνεις…)

• Ο εν λόγω μπεμπές, που αυτή τη στιγμή παίρνει έναν υπνάκο επιτέλους γαλήνια δίπλα μου στον καναπέ, πέρδεται #σα_να_μην_υπάρχει_αύριο. Και όταν το κάνει ξυπνάει απ’ το γαλήνιο ύπνο του τρομαγμένος. Όχι, δεν κατάλαβες, μιλάμε για ντεσιμπέλ βάλε-τάπα-στον-παππού! Καλό βέβαια αυτό, γιατί ηρεμεί ο καημενούλης! Οι υπόλοιποι μετράμε τα δόντια που μας πέφτουν από την μπόχα και την τρομάρα…
• Επίσης ο συγκεκριμένος μπεμπές είναι και τρελός χέστης. Το πρώτο δίμηνο έτρωγε και έχεζε πάλι #σα_να_μην_υπάρχει_αύριο. Αφού στην αρχή έπαιρνε μισό κιλό/ΕΒΔΟΜΑΔΑ! Τώρα έχει ομαλοποιηθεί κάπως η κατάσταση, υπάρχουν όμως μέρες που σε κάθε γεύμα μπορεί να χρειαστεί να του αλλάξω φορμάκι. Και φόρμα δική μου γιατί με χέζει πατόκορφα.
• Όταν δεν χέζεται, κατουράει, guess what, #σα_να_μην_υπάρχει_αύριο (ήταν η τελευταία φορά, I promise). Ως κλασικός άντρας, έχει τύχει να κατουρήσει όσο παλεύω να αλλάξω πάνα, τα τσίσα να πάνε στα χείλη του και να τα γλύψει πριν προλάβω να πω “μωρομάντηλο”. #ewwww.
• Το γλυκό γλυκό γλυκό κατά τ’ άλλα ταλιμπανόπαιδό μας, ο Ορφέας, έχει ξεκινήσει στο μεγάλο σχολείο! Ουάου, ουάου και ουάου. Είναι πρωτάκι! Και παρ’ όλους τους φόβους που είχα στην αρχή, τα πάει πολύ καλά σε όλους τους τομείς. Κι όταν λέω φόβους, δε μιλάω για φόβους προσαρμογής, διαβάσματος κλπ. Φοβόμουν ότι με το που θα πάει Πρώτη, θα ιδρύσει συμμορία, θα γίνει αρχηγός της Μαφίας και άλλα τέτοια φυσιολογικά που μπορεί να περνούν απ΄ το μυαλό μιας μάνας πρωτακίου. Μάλλον πήραν αναβολή για του χρόνου αυτά…

• Ο μόνος υγιής οργανισμός μέσα στην οικογένεια as we speak είναι ο Νίκος. Και δεν εννοώ πνευματικά και ψυχολογικά, γιατί έχει κι αυτός τα θέματά του. Οι υπόλοιποι είμαστε με μικρόβια, ιώσεις, αντιβιώσεις. Διαφορετικά/ές, έτσι, για ποικιλία. Γι’ αυτό και τη μάσκα που με βλέπεις να μοστράρω στα σόσιαλ κοντεύω να την καθιερώσω σαν Autumn/Winter ’18-‘19 fashion trend.
• Εγώ θηλάζω σχεδόν αποκλειστικά. Που σημαίνει βυζί on demand μέρα-νύχτα, συν μια φορά το βράδυ συμπλήρωμα με μπιμπερό γιατί δεν του φτάνει το δικό μου. Για ένα διάστημα έβγαζα με θήλαστρο και έδινα και ξένο, αλλά τελικά κατάφερα, μετά από αρκετή προσπάθεια, να τον ταΐζω από μένα κατευθείαν. Όχι ότι είναι αυτοσκοπός για μένα ο θηλασμός, αλλά μου βγήκε τελικά, οπότε συνεχίζω όσο αντέχω.

• Έχω ήδη χάσει τα 12 απ’ τα 13 κιλά της εγκυμοσύνης μέσα στις πρώτες 20 μέρες από τη γέννα (😮), που και για μένα ήταν έκπληξη, μη νομίζεις, αλλά στην πορεία πρέπει να πήρα πάλι 1-2 κιλά. Αυτό που λένε ότι με τον θηλασμό χάνεις, τι φάση; Εγώ γιατί παίρνω; Νομίζω πως ευθύνεται η όρεξη για υδατάνθρακες που έχω. Και για γλυκά. Γαμώτο!

Υ.Γ. 1: ΟΚ ΟΚ, πλάκα έκανα για το Ελπίδα. Φυσικά και δε θα τον βγάλουμε έτσι. Όπως όμως και να τον πούμε, μιας και τασσόμεθα με τους αναποφάσιστους ακόμα, εσύ μπορείς να μου εύχεσαι κάθε χρόνο και στης Σοφίας-Αγάπης-Πίστης-Ελπίδας. Ευχαριστώ προκαταβολικά.

Υ.Γ. 2: Α, να σου κάνω και απντέιτ για τα εργασιακά του Νίκου. Βρήκε δουλειά τελικά. Για ένα 6μηνο όμως μόνο, άντε ίσως λίγο παραπάνω. Μην κακομαθαίνουμε. Οπότε ετοιμάσου του χρόνου το καλοκαίρι να ξανακούσεις κλάψα.

Μέχρι τότε,

Καλή 28η people!