Η προηγούμενη εβδομάδα τα είχε όλα: χαρές, τσαντίλες, γέλιο, τρέξιμο, γενικώς εναλλαγή συναισθημάτων και εικόνων.
Η αλήθεια είναι πως δεν ξεκίνησε και πολύ καλά. Η Δευτέρα με βρήκε άρρωστη, στο κρεββάτι του πόνου, να σιχτιρίζω και να προσπαθώ να διώξω από πάνω μου μια ίωση που με ταλαιπώρησε συνολικά μια ολόκληρη εβδομάδα. Γιατί, δεν ήταν οποιαδήποτε ίωση. Αυτοί που έχουν περάσει καλοκαίρι με γαστρεντερίτιδα στην ενήλικη ζωή τους να σηκώσουν τα χέρια και να φωνάξουν YO!
Τα είδα όλα. Έπαιρνα χάπια για την ανακατωσούρα, χάπια για τη διάρροια (έλα, πως κάνεις έτσι, μεγάλοι άνθρωποι είμαστε…) και ηλεκτρολύτες για να μην αφυδατωθώ. Όλα αυτά δεν έκαναν τίποτα για μέρες. Όταν αποφάσισε να ξεκουμπιστεί η ίωση από μόνη της, τότε τα χάπια και οι ηλεκτρολύτες γιόρτασαν πανηγυρικά.
«Ναιιιιι, τα καταφέραμε! Τη νικήσαμε!»
«Σκατούλες κάνατε!» ήθελα να φωνάξω. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά…
Την Τετάρτη ήταν η πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στη δουλειά μετά από ακριβώς μια εβδομάδα. Μια ζαλάδα είχε μείνει ακόμα και συμμαχώντας με τη ζέστη έξω με έκαναν να νιώθω εντελώς κοτόπουλο.
Αλλά τα κατάφερα (ας πούμε) γιατί είχα στο μυαλό μου αυτό που θα επακολουθούσε όταν επέστρεφα σπίτι: τις ετοιμασίες για την απογευματινή σχολική γιορτή του Ορφέα. Ευτυχώς, μιας και έχω παιδί που συνεργάζεται άψογα, οι ετοιμασίες ήταν ΠΙΣ ΟΦ ΚΕΙΚ.
Τα ρούχα στα οποία είχαμε καταλήξει από την προηγούμενη μέρα, ξαφνικά έπαψαν να τον αντιπροσωπεύουν (😖), οπότε αποφάσισε να τα αλλάξει. Παπούτσια επίσης πήγε και μου έβαλε κάτι καινούργια, που δεν τα είχε ξαναφορέσει, και μάλιστα χωρίς κάλτσες, με το πόδι μέσα να πλέει. Με τα πολλά, και αφού του εξήγησα ότι μπορεί να κατέληγαν στο κεφάλι καμιάς κυρίας στην πρώτη σειρά όταν ξεκινούσε το χορευτικό, συνετίστηκε και τα άλλαξε. Και μετά, όταν είδε τον πατέρα του να ετοιμάζει φωτογραφικές μηχανές και κάμερες, τον προειδοποίησε με ύφος κατηγορηματικό ότι δεν θέλει να τον τραβήξει «Καμία, καμία, καμία» φωτογραφία.
Όταν φτάσαμε στο θέατρο γονείς και παππούδες κομπανία, ο Ορφέας έφυγε σφαίρα να συναντήσει τους συμμαθητές του στα παρασκήνια, οι υπόλοιποι βρήκαμε θέσεις και εγώ έπιασα την κουβέντα με 2-3 άλλες μαμάδες. Όταν ήρθε η ώρα και βγήκε στη σκηνή με τα άλλα παιδιά απ’ τον παιδικό σταθμό, πρέπει να του πήρε γύρω στα 5 δευτερόλεπτα να μας εντοπίσει και τα μισά από αυτά για να τσαντιστεί που είχαμε κινητά και κάμερες ανά χείρας. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι το μέσο περίπου της γιορτής, κάθε φορά που έβγαινε στη σκηνή ύψωνε το χέρι απαγορευτικά, λέγοντας «Όχι!» και μας κοιτούσε συνοφρυωμένος, με αυστηρό, δασκαλίστικο ύφος. Κάποια στιγμή ευτυχώς το ξέχασε και άρχισε να απολαμβάνει την γιορτή, η οποία ήταν αφιερωμένη στην ελληνικό κινηματογράφο, οπότε είχε πολύ από Βουγιουκλάκη, κάτι από Καρέζη, Μερκούρη και Βλαχοπούλου και λίγο από Λατέρνα, Φτώχια και Φιλότιμο.
Τραγούδησε, χόρεψε, είπε το ποιηματάκι του και μετά, όταν η γιορτή πια τελείωσε, άρχισε να χοροπηδάει σαν το κατσίκι πάνω στην σκηνή. Πολύ είχε κρατηθεί!
Με το που βγήκαμε απ’ το θέατρο, έπιασε να παίζει κυνηγητό με 3-4 φίλους του.
«Μαμά, βγάλε μας μια φωτογραφία!» μου είπε σε κάποια φάση, πιάνοντας απ’ τους ώμους τους φίλους του και ποζάροντας με χάρη. Λέω, μας δουλεύει αυτός. Ή μπορεί να τον χτύπησε η ζέστη.
Τελικά είχε αντίρρηση για τις φωτογραφίες μόνο κατά τη διάρκεια της γιορτής απ’ ότι αποδείχθηκε. Εδώ που τα λέμε, σιγά, μήπως χρειάζεται να απαθανατίσει κανείς τις στιγμές εκείνες; Υπερβολές…
Την επόμενη ημέρα, την Πέμπτη, πάνω που το θερμόμετρο είχε αρχίσει να πηγαίνει προς το αυτανάφλεξη, είχα τη φαεινή ιδέα να τον πάρω και να πάμε να δούμε το Cars 3 στο cinema. Μου το ζητούσε μέρες τώρα και είπα να μαζέψω κουράγια και να τον πάω μέχρι το Metro Mall.
Ο Νίκος θα περνούσε μετά τη δουλειά του από κει να μας μαζέψει. Πίστευα ότι το’ χα, μέχρι τη στιγμή που, στα μισά περίπου της ταινίας, με πήρε ο ύπνος. Τρανταζόμουν που και που απ’ τις φωνές των παιδιών τριγύρω, αλλά ξαναέπεφτα αμέσως σε λήθαργο. Ήμουν κουρασμένη, δε λέω, είχε και τη διαολεμένη ζέστη αλλά βασικά έφταιγε η ταινία. Ήταν πολύ φλατ για να με κρατήσει. Νομίζω πως οι πρώτες δύο ήταν πολύ καλύτερες. Σε μια στιγμή, ο Ορφέας, που δε συμμεριζόταν προφανώς τις απόψεις μου, σηκώθηκε όρθιος με ενθουσιασμό και, παίρνοντας φόρα, έπεσε με πάταγο πίσω στη θέση του. Τινάχτηκα, μάζεψα τα σαλάκια που είχαν τρέξει και έπεισα τον εαυτό μου να δει το υπόλοιπο της ταινίας. Όταν το μαρτύριο μου τελείωσε και βγήκαμε έξω, πήγαμε να τσιμπήσουμε κάτι όσο περιμέναμε τον Νίκο.
Ο Ορφέας φυσικά καθόταν ήσυχος ήσυχος στην καρέκλα του και έτρωγε. Ως ήταν αναμενόμενο…
Τελικά, όπως ακριβώς και την προηγούμενη μέρα στη γιορτή, καταλήξαμε να γυρίζουμε σπίτι μετά τις 10. Την Παρασκευή όμως είπαμε να το τερματίσουμε. Μας είχαν καλέσει το βράδυ στο σπίτι τους οι γονείς ενός συμμαθητή του Ορφέα. Μαζί με μας ήταν κι άλλα 2 ζευγάρια, οπότε με 7 παιδιά σύνολο, ήταν κάτι σαν μικρό παιδικό πάρτι, με τον ανάλογο χαμό και δράμα φυσικά, μιας και είχαμε κλάματα, καταστάσεις τύπου ο-Γιώργος-μου-έκανε-αυτό, αρκετή κλωτσοπατινάδα κλπ. Το highlight εκείνης της βραδιάς όμως δεν ήταν οι φασαριόζικοι παιδικοί καυγάδες, ούτε τα σουβλάκια που ψήθηκαν έξω στο μπάρμπεκιου και οι μπύρες που καταναλώθηκαν. Αυτό που μου έμεινε ήταν το σοκ που βίωσα όταν γυρίζοντας σπίτι μετά τη 1.30, ανοίξαμε λίγο τηλεόραση να κάνουμε ζάπινγκ και πετύχαμε στον Alpha το show με τις Kardashians, ή αλλιώς πως η TRASH TV γίνεται κάτι το MAINSTREAM. Κοιτούσα σαν υπνωτισμένη για κάνα μισάωρο, μιας και δεν είχα ξαναδεί το συγκεκριμένο reality, ώσπου ευτυχώς συνήλθα από τη φυτουλίαση και πήγα για ύπνο.
Το Σάββατο, το μόνο που κάναμε ήταν να πάμε για μπάνιο. Όχι οποιοδήποτε μπάνιο ωστόσο. Ήταν το πρώτο μας, μιας και είμαστε από εκείνους τους εκνευριστικούς που πρέπει να λιποθυμούν ακόμα και οι μύγες απ’ τον καύσωνα για να πάμε εμείς θάλασσα. Και πάλι βάζουμε πρώτα το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού μέσα για να τσεκάρουμε το νερό. Και μετά βρεχόμαστε ταμποναριστά στην κοιλιά και στο στήθος για κάνα μισάωρο μέχρι τελικά να το πάρουμε απόφαση και να βουτήξουμε.
Μόνη εξαίρεση σ’ αυτή την παππουδίστικη εικόνα ο Ορφέας, ο οποίος, ως γνήσιο 5χρονο, βουτάει πριν ακόμα φτάσει στο νερό. Και μετά από κάνα μισάωρο βγαίνει τουρτουρίζοντας, γιατί το μήλο δεν απομακρύνεται πολύ από τη μηλιά, και επιδίδεται σε γυμναστικές ασκήσεις στην παραλία για να πάρει πάλι τα πάνω του.
Κυριακή το πρόγραμμα είχε μεσημεριανό φαγητό στα Fridays, όπου κηρύξαμε την τελετή λήξης της σχολικής χρονιάς για τον Νίκο. Βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων του Ανοιχτού Πανεπιστήμιου όπου φοιτά από πέρσι (αχ βαχ, έχουμε άλλα 5 χρόνια μπροστά μας!!!) και βγήκαμε να το γιορτάσουμε με ROCK διάθεση, TACOS και SPICY COCKTAILS!
Αυτά για τη δική μας εβδομάδα. Πως ήταν η δική σου;
Καλό μήνα σε όλους!
No Comment