Beauty Spa Από Σπίτι

Όταν η κουβέντα έρχεται στα Spa και στο Beauty Pampering, το όνομά μου σίγουρα φιγουράρει στο Top 3 των χειρότερων πελατών κομμωτηρίου και στο Top 2 χειρότερων πελατών νυχάδικων.

ΕΒΕΡ.

Η άλλη κάτοχος του τίτλου για τη χειρότερη πελάτισσα νυχάδικου ενδεχομένως να ζει σε άλλο πλανήτη βέβαια, οπότε δικαιολογείται.

Κατά μέσο όρο πάω στο κομμωτήριο 3-4 φορές το χρόνο. Σε νυχάδικο τα στατιστικά στοιχεία «Δεν ξέρουν/Δεν απαντούν». Φέτος πήγα πριν από κάνα μήνα, γιατί τα νύχια μου ήταν σε άθλια κατάσταση και γιατί έτυχε να έχω άδεια και άρα χρόνο για μένα. Η προηγούμενη φορά από αυτή πρέπει να ήταν πριν… 2 χρόνια. Ή κάτι τέτοιο.

Ευτυχώς οι άνθρωποι που έχουν τέτοια μαγαζιά έχουν κανονικούς πελάτες, όχι τύπισσες σαν κι εμένα, αλλιώς θα είχαν φαλιρίσει.

Δε λέω ότι δε φτιάχνω μαλλιά ή νύχια. Απλώς τα φτιάχνω μόνη μου. Ή για να ακριβολογώ, τα φτιάχνω μόνη μου όποτε προλαβαίνω.

ΟΚ, γενικώς, για να μην το κουράζουμε, δεν πολυπροσέχω την εμφάνισή μου τα τελευταία χρόνια. Κακώς, το ξέρω. Το νιώθω δηλαδή. Νιώθω ότι θα ήθελα να αφιερώνω λίγο παραπάνω χρόνο για μαλλιά, νύχια, μάσκες, κρέμες, όλα αυτά τα «γυναικεία».

Γι’ αυτό, ειδικά τώρα που είναι καλοκαίρι λέω να επικεντρωθώ λίγο περισσότερο σ’ αυτά τα… επιφανειακά. Και λίγη ματαιοδοξία χρειάζεται που και που.

Το λοιπόν, πήγα και αγόρασα κάτι υπέροχα μανό από τα H&M, που τελευταία με έχουν καταπλήξει με τα χρώματά τους. Βέβαια, για να αποδείξω περαιτέρω την αχρηστοσύνη μου έχω να δηλώσω ότι τα πήρα πριν τα Χριστούγεννα και τα χρησιμοποιώ τώρα.

Κι επειδή είχα προβλέψει ότι θα τα χρησιμοποιούσα με καλοκαιρινό καιρό (άχρηστη μεν, διορατική δε), πήρα ένα μανό με μια φοβερή ροζ απόχρωση, το οποίο και αποφάσισα να δοκιμάσω χτες.

Βγήκα λοιπόν μπαλκόνι και ξεκίνησα να λιμάρω τα νύχια μου με αυταπάρνηση.

Σημείωση: εδώ να πω πως πάσχω από μια σοβαρότατη πάθηση που λέγεται ΔΕΝ-ΕΧΩ-ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ-ΑΠ-ΤΟ-ΝΑ-ΛΙΜΑΡΩ-ΝΥΧΙ. Δεν την παλεύω λέμε, ανατριχιάζω τρελά! Διαπερνά ρίγος όλο μου το κορμί σε κάθε πέρασμα της λίμας. Το’ χεις ξανακούσει αυτό; Όχι βέβαια. Όλα τα στραβά κι ανάποδα εδώ. Αλλά, τι να γίνει, A girl’s gotta do what a girl’s gotta do…

Όταν το μαρτύριο του λιμαρίσματος τελείωσε έστρωσα σαν επαγγελματίας μια βάση, γιατί ή το κάνουμε ή δεν το κάνουμε. Μετά ξεκίνησα να περνάω το ροζ χρώμα που περίμενε υπομονετικά τόσους μήνες κλεισμένο στο ντουλάπι μου.

Εδώ να κάνω μια κρίσιμη για την πορεία της εξιστόρησης ερώτηση. Σου έχει τύχει ποτέ να αγοράζεις κάτι και όταν πας σπίτι να συνειδητοποιείς ότι διαφορετικό ήταν στο μαγαζί και διαφορετικό τώρα; Πρόβαρες την μπλούζα στο δοκιμαστήριο και τρελάθηκες, αλλά όταν την ξαναέβαλες στο σπίτι άρχισες να θαυμάζεις την καταπληκτική δουλειά που τα καταστήματα κάνουν με τους καθρέπτες και τους ειδικούς φωτισμούς και να αναθεματίζεις την ώρα και τη στιγμή που έπεσες θύμα του φοβερού τους marketing. Ή όταν πρόκειται για μανό, όπως στην προκειμένη, σου έχει τύχει να αγοράζεις κάτι που σου αρέσει τρελά, αλλά όταν το απλώνεις στα νύχια σου να λες «Μα, στο μπουκαλάκι φαίνεται τόσο διαφορετικό»;

Κάπως έτσι την πάτησα κι εγώ.

Όταν πέρασα και το δεύτερο χέρι διαπίστωσα ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ BARBIE, που δεν είναι εγώ γενικά. Απογοητεύτηκα. Λέω, ΟΚ, θα τα ξεβάψω. Είχα κάνει τόσο κόπο όμως, τα λυπόμουν! Άσε που θα μ’ έπιαναν τα διαόλια μου αν το χρώμα το οποίο περίμενα μισό χρόνο να δοκιμάσω αποδεικνυόταν, ούτε καν μιας χρήσης, αλλά μισής.

Τι να κάνω γαμώτο;

Μαζί με το ροζ μανό λοιπόν είχα πάρει και ένα άλλο ιριδίζον, προς το σαμπανιζέ. Λέω δεν χάνω κάτι να δοκιμάσω να το περάσω από πάνω σε ένα νύχι.

Το αποτέλεσμα ήταν πολύ ικανοποιητικό, οπότε ο καλλιτέχνης ολοκλήρωσε το έργο του.

Το δεύτερο καλό με τα μανό του H&M, πέρα από τα φοβερά χρώματα δηλαδή, είναι ότι στεγνώνουν απίστευτα γρήγορα. Όχι μόνο το ένα χέρι, αλλά και το δεύτερο. Με τα τρία χέρια όμως που είχα κάνει εγώ, θα κατέληγα να φτιάξω μοτίβα ριγέ και πουά στα νύχια όταν μετά από λίγο καταπιανόμουν με δουλειές. Οπότε πέρασα από πάνω και μια στρώση βερνίκι Speed Dry ή Quick Dry, όπως θες το λες.

Το τελικό αποτέλεσμα ήταν αυτό.

Όχι άσχημα, ε; Τι λες;

Και επειδή πήρα φόρα, σήμερα αποφάσισα να κάνω και μια μάσκα προσώπου. Ε, μια φορά το… χρόνο επιβάλλεται νομίζω. 😜

Σου είπα, είμαι τραγική.

Είχα αγοράσει μια μάσκα ενυδάτωσης της APIVITA, από αυτές στα φακελάκια. Μαζί πήρα και ένα scrub για να κάνω ολοκληρωμένη θεραπεία. Είπαμε ή το κάνεις ή δεν το κάνεις. Ο χρόνος όμως δε μου έβγαινε τελικά για να κάνω και το scrub, οπότε απ’ το να τα παρατήσω τελείως για μια ακόμη φορά, έβαλα έστω τη μάσκα.

Ο Νίκος με το που του είπα ότι θα κάνω μάσκα ενυδάτωσης ενθουσιάστηκε έχοντας μάλλον στο μυαλό του το The Mask του Jim Carrey και πήρε φωτογραφικές ανά χείρας για να απαθανατίσει το θέαμα. Απογοητεύτηκε ωστόσο αστραπιαία όταν αντιλήφθηκε ότι αυτή που είχα αγοράσει έμοιαζε πιο πολύ με γαλάκτωμα παρά με στόκο.

Το καλό με την υφή της συγκεκριμένης μάσκας, πέρα από το ότι τη νιώθεις πολύ ελαφριά πάνω στο δέρμα, είναι το ότι σ’ αφήνει να εκφράζεσαι ελεύθερα. Για ένα… άτομο σαν κι εμένα (στις τελίτσες συμπληρώνεις ό,τι θες), αυτό είναι πολύ σημαντικό… 😝

Λίγο πριν τη βγάλω δε, συνειδητοποιώ ότι το πρόσωπό μου έχει παγώσει. Δεν ξέρω αν οφείλεται στη σύνθεση της APIVITA ή αν το κάνουν κι άλλες αυτό, αλλά το βάζω στα συν, μιας και σε μια τόσο ζεστή μέρα σαν τη σημερινή, ήταν ό,τι χρειαζόμουν χωρίς καν να το ξέρω.

Αυτά με το Homemade Beauty Pampering.

Και για να το τερματίσω, την Τρίτη έχω κλείσει κομμωτήριο!

Πόσο να αυτοακυρωθώ!

Όλες οι 📸 του post από τον Νίκο