Την Κυριακή που μας πέρασε είπαμε να πάμε στο Meet Market στο Γκάζι. Δεν είχαμε ξαναπάει και το θεωρήσαμε καλή ιδέα για βόλτα μιας και ο καιρός ήταν ακόμα καλοκαιρινός.
Όταν είπαμε όμως στον Ορφέα το πλάνο μας να πάμε στο παζάρι («θα δούμε πολλά πράγματα, θα φάμε, θα ακούσουμε μουσική, θα βρεις κι εσύ παιδάκια να παίξεις!…»), σούφρωσε τα χείλη, έσμιξε τα φρύδια και σταύρωσε τα χέρια στο στήθος. Δεν ήθελε να βγει βόλτα. Γιατί να θέλει άλλωστε; Ποιο παιδί θέλει να βγαίνει βόλτες; Είναι υπερεκτιμημένες… 🤔
Κανείς άλλος που βιώνει παρόμοια περιστατικά άρνησης απ’ το παιδί του;
Όταν τελικά φύγαμε απ’ το σπίτι, μετά από γκρίνια μιας ώρας («να πάτε μόνοι σας, εγώ δεν θέλω να έρθω»), ήμασταν ψιλοξενερωμένοι. Φτάσαμε στο Γκάζι μεσημέρι, κατά τις 3, όχι πολύ καλή ώρα ομολογουμένως για τη ζέστη που είχε εκείνη τη μέρα. Με το που περάσαμε τις πόρτες της Τεχνόπολης όμως, σα να άλλαξε η διάθεση. Κόσμος δεν υπήρχε πολύς, οι περισσότεροι προφανώς δε μοιράστηκαν την ίδια ευφυή σκέψη να πάνε μες στο καταμεσήμερο εκεί. Όσοι υπήρχαν όμως, φάτσες με ωραία κουρέματα, οικογένειες με παιδιά που έτρεχαν από δω κι από κει, σκυλιά με τους ιδιοκτήτες τους, φαινόντουσαν χαλαροί και χαρούμενοι που περνούσαν την Κυριακή τους εκεί.
Χαζέψαμε λίγο τριγύρω τους υπαίθριους πάγκους με τα γυαλιά ηλίου, τα κοσμήματα και τα ρούχα και μετά, νικημένοι απ’ τη ζέστη, κάτσαμε στο café για να τσιμπήσουμε κάτι και να δροσιστούμε. Ο Νίκος δεν έφαγε μαζί μας, ήθελε να επαναλάβει την εμπειρία της ινδικής κουζίνας, ο πάγκος της οποίας αν δεν κάνω λάθος ήταν ο ίδιος με αυτόν στο Street Food Festival από την άνοιξη που μας πέρασε.
Μόλις φάγαμε πήγαμε τρέχοντας να κάψουμε ό,τι θερμίδα είχαμε προσλάβει στη μικρή μα ενδιαφέρουσα παιδική χαρά που υπήρχε πίσω από το café.
Αργότερα, και καθώς ψάχναμε τον Νίκο, ο οποίος εκείνη την ώρα κατά πάσα πιθανότητα καταβρόχθιζε την καυτερότερη πιπεριά της ζωής του, που θα του έφερνε δάκρυα μετάνοιας στα μάτια, είδαμε να γίνεται ένα μικρό σούσουρο από παιδιά και φυσικά τρέξαμε προς τα κει να κάνουμε κι εμείς χαμό.
Δυο κοπέλες απ’ το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης οργάνωναν διάφορα παιχνίδια, απασχολώντας τα μικρά παιδιά.
Όταν τελείωσε αυτό, και αφού συναντηθήκαμε πάλι με τον Νίκο, χωθήκαμε γρήγορα στο κτίριο που είχε τους στεγαζόμενους πάγκους. Αααααχ, επιτέλους λίγη δροσιά!
Εκεί είδαμε ρούχα, κοσμήματα, κι άλλα ρούχα, κι άλλα κοσμήματα, σαπούνια μυρωδάτα, διακοσμητικά αντικείμενα, κεραμικά είδη, φρέσκο μέλι και μπάρες ενέργειας, βινύλια κ.α.
Μπροστά μου κάποια στιγμή βρήκα το Think Pig, ένα περίπτερο που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ πριν φύγουμε, καθώς έχει τα πιο ευφάνταστα και καυστικά μηνύματα, τυπωμένα είτε σε κούπες είτε σε μπλοκ, πορτοφόλια και τσαντάκια. Οι κοπέλες πίσω από το brand που ακολουθώ εδώ και κάμποσο καιρό στο Instagram είναι όλα τα λεφτά!
Χάρηκα διπλά, καθώς μετά το Think Pig, πέτυχα άλλο ένα περίπτερο με inspirational μηνύματα εκτυπωμένα σε ημερολόγια, σημειωματάρια, σελιδοδείκτες, mouse pads, μολύβια. Ήταν το Beauty Diaries, της Έφης Ανέστη, δημοσιογράφου-blogger, που γνώρισα εκεί και πιάσαμε επιτόπια κουβέντα ξεκινώντας από φωτογραφικά φίλτρα και καταλήγοντας σε οριοθέτηση παιδιών. Ένας καφές έλειπε μόνο (και ηρεμία φυσικά).
Βγαίνοντας έξω ξανά πήραμε μια δροσιστικότατη λεμονάδα με ginger και μέλι από το Holy Ginger και τη μοιραστήκαμε με τον Νίκο. Ο ήλιος δεν έβγαζε πια με θυμό τις αχτίδες του, ο τόπος δεν κόχλαζε άλλο. Ο κόσμος άρχιζε σιγά σιγά να ανηφορίζει ανακουφισμένος στην Τεχνόπολη και να πληθαίνει ανάμεσα στα δρομάκια της.
Φύγαμε λίγο πριν τις 7, άρα δεν προλάβαμε το live που ήταν προγραμματισμένο για εκείνη την ώρα. Δυστυχώς. Αλλά βλέπεις, Κυριακή, παιδί, δουλειά την άλλη μέρα.
Την επόμενη φορά θα ήθελα να καταφέρω να δω και το live. Αλλά θα ήθελα να δω και πιο πολλούς συμμετέχοντες, από περισσότερους χώρους. Μεγαλύτερη ποικιλία στο φαγητό, δε θα με χάλαγε επίσης. Και κομματάκι πιο πολύ τζέρτζελο να γίνεται γενικότερα.
Αυτά από το Meet Market της Τεχνόπολης.
Καλό ΠουΣουΚού!
😘
No Comment