Όταν ήμουν νεότερη και βασικά χωρίς δική μου οικογένεια αντιλαμβανόμουν ότι έχει έρθει το καλοκαίρι από τις ενημερώσεις για live που θα λάμβαναν χώρα στην πόλη. Αν δε, περνούσε ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς να παρακολουθήσω κάποιο live, πάει, τα έβαφα μαύρα.
«Αχού, πέρασε το καλοκαίρι και δεν είδα καμία συναυλία! Τι καλοκαίρι ήταν αυτό; Το χειρότερο της ζωής μου!» και άλλα τέτοια συμπαθητικά έβγαιναν απ’ το στόμα μου. Το θεωρούσα μεγάλη υπόθεση να έχω δει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ μια συναυλία από Μάιο μέχρι Σεπτέμβρη. Ευκαιρίες για συναυλίες υπάρχουν και τους υπόλοιπους μήνες φυσικά, αλλά το καλοκαίρι έχει άλλη γλύκα. Πώς να το κάνουμε δηλαδή; Είναι αλλιώς να αγωνίζεσαι να πάρεις μια μικρή ανάσα εν μέσω αποπνιχτικής κουφόβρασης. Να λούζεσαι με ιδρώτα και με μπύρα, αφού απ’ το πολύ headbanging και τον πολύ κόσμο τριγύρω όλο και κάποιος βρίσκεται να χάσει την ισορροπία του πάνω σου.
FUN TIMES!
Κι όμως! Για μένα αυτό, μαζί με τη θάλασσα, τις παραγγελίες για τηγανιτά καλαμαράκια, πατάτες, χωριάτικη και παγωμένη μπύρα, αυτό σήμαινε καλοκαίρι.
Βεβαίως αυτές οι απόψεις άλλαξαν από τότε που απέκτησα τη δική μου οικογένεια…
NOT!
Ακόμα τα ίδια πιστεύω. Είμαι κορίτσι που δεν προδίδει τις αρχές του, πώς να το κάνουμε; 😝
Η μόνη διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα είναι στη συχνότητα. Εκεί που παλιά έβλεπα τουλάχιστον ένα live το καλοκαίρι (κι άλλα κατά τη διάρκεια του υπόλοιπου έτους), τώρα πια βλέπω ένα στα 2-3 χρόνια.
Καταλαβαίνεις τι κάνει αυτό στην ψυχολογία μου, έτσι;
Γι’ αυτό και μόλις έμαθα για το live του Rufus Wainwright τον Ιούνιο στην Αθήνα, αφού συνήλθα από το χτύπημα στο κεφάλι μετά το χοροπηδητό, έτρεξα κι αγόρασα αμέσως δύο εισιτήρια. Ένα για μένα, ένα για τον καλό μου. Όσοι με ξέρουν καλά, ξέρουν καλά τη λατρεία μου για τον Rufus. Τη λες και εμμονή χαλαρά. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να το έχανα. Ακόμα κι αν τότε δεν είχα ιδέα πως θα το κάνουμε, που θα αφήσουμε τον Ορφέα κλπ. Καταστρώσαμε ολόκληρο σχέδιο, το οποίο ευτυχώς στέφθηκε με επιτυχία κι έτσι, Παρασκευή βράδυ φτάσαμε, κομματάκι καθυστερημένοι ομολογουμένως, γιατί είμαστε εμείς, στο Gazarte.
Δεν καθόμασταν ούτε 10 λεπτά όταν βγήκε ο Rufus.
Είχαμε κλείσει θέσεις μπροστά μπροστά για δύο λόγους:
- για να τον απολαύσω όσο το δυνατόν περισσότερο και
- για να μην ενοχλώ τους μπροστινούς με τις αγριοφωνάρες μου
Σημείωση: κατά πάσα πιθανότητα δε θες να έρθεις σε συναυλία μαζί μου. Θα σου σπάσω τα νεύρα. Είμαι από αυτούς τους ενοχλητικούς ανθρώπους που τραγουδούν συνέχεια. Να το θέσω αλλιώς. Τράβηξα διάφορα βιντεάκια από αυτή τη συναυλία, τα οποία όμως δεν μπορώ να ποστάρω γιατί είναι σα να κάνω backing vocals στον καλλιτέχνη. Και χωρίς να μου το έχει ζητήσει…
Δες κι αυτό! 26+1 πράγματα που ξέρεις ή θα ήθελες να ξέρεις για τον George Michael
Μόλις βγήκε λοιπόν, έκατσε κατευθείαν στο πιάνο και άρχισε να παίζει. Η σκηνή μικρή και λιτή, είχε μόνο ένα πιάνο και μια κιθάρα. Και τα δύο προορίζονταν για εκείνον μιας και συνοδεία δεν είχε.
Για όσους δεν τον ξέρουν (και αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολλοί αυτοί), ο Rufus Wainwright είναι Αμερικανο-Καναδός τραγουδιστής και συνθέτης, που γράφει από ποπ και μουσική που παραπέμπει σε musical, μέχρι όπερα και σονέτα-αφιερώματα στον Shakespeare. Η φωνή του είναι γεμάτη και δυνατή, ενώ τραγουδιστικά δεν φοβάται να ρισκάρει, να πάει λίγο πιο ψηλά ή λίγο πιο χαμηλά. Πολλοί λένε ότι έχει φωνή τενόρου. Δεν ξέρω, δεν έχω τις γνώσεις για να κρίνω. Ξέρω όμως ότι μ’ αρέσει πολύ. Και ξέρω επίσης ότι ο Elton John τον έχει χαρακτηρίσει ως τον καλύτερο τραγουδοποιό του πλανήτη.
Πέρα από απίστευτο ταλέντο, κάτι άλλο που έχει σε αφθονία είναι χιούμορ. Και στις συναυλίες του πάντα βγαίνει αυτό. Υπάρχουν στιγμές που τον πιάνει λογοδιάρροια, θυμάται μια ιστορία, κάνει κάποιο σχόλιο και το κοινό από κάτω αρχίζει να χαχανίζει. Όπως όταν σ’ αυτό το live στο Gazarte διηγήθηκε μια ιστορία για το τραγούδι του, Gay Messiah και το περιστατικό στο φεστιβάλ του Σαν Ρέμο, όπου είχε πάει να τραγουδήσει. Εκεί, υπήρξε μια πολύ μικρή ομάδα ατόμων που διαμαρτυρήθηκαν για το νόημα του τραγουδιού κι έτσι, την επόμενη μέρα ο Rufus ήταν πρωτοσέλιδο σε ιταλικές εφημερίδες με το επίθετο Scandaloso να τον ακολουθεί από τότε.
Μίλησε επίσης και για την ιστορία πίσω από το τραγούδι του, Greek Song, το οποίο γράφτηκε για κάποιον που φίλησε κάποτε σ’ ένα μπαρ της Αίγινας.
Ενίοτε ο λόγος του ενδιάμεσα των τραγουδιών έχει πολιτική χροιά, όπως όταν ζήτησε συγνώμη από το κοινό για την απόφαση του Trump να αποχωρήσει η Αμερική από τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα.
Σ’ αυτό το live κατάφερε επίσης να συγκινήσει, ερμηνεύοντας μοναδικά το εξαιρετικό I’m Going In της Lhasa De Sela και λέγοντας μια σύντομη ιστορία για τον ίδιο, την μουσικοσυνθέτρια και τη μητέρα του, λίγο πριν οι δύο τελευταίες πεθάνουν από καρκίνο. Το τραγούδι δεν το ήξερα, οι στίχοι, η μελωδία και η δική του ερμηνεία όμως ήταν τόσο δυνατά που γράφτηκε με μιας στη μνήμη μου. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!
Μπορείς να το ακούσεις εδώ, από ένα άλλο live του στις αρχές του έτους. Πραγματικά αξίζει…
Λίγο πριν το κλείσιμο μάγεψε όλους τους παρευρισκόμενους τραγουδώντας a cappella το κομμάτι του, Candles.
Μετά από το τελευταίο κομμάτι και τα δύο encore, ο απολαυστικός και πολυτάλαντος τραγουδιστής, πιανίστας, περφόρμερ, Rufus Wainwright μας αποχαιρέτησε, αφήνοντας πίσω τη γλυκόπικρη γεύση των τραγουδιών του να μας συντροφεύει.
Παρ’ όλο που το μέρος δεν είχε γεμίσει, ο κόσμος ήταν αρκετά ζεστός και η εμπειρία αυτής της (πρώτης;) καλοκαιρινής συναυλίας ήταν μοναδική. Τι καλύτερο για να αρχίσεις το καλοκαίρι σου;
Γιατί…
IT’S OFFICIALLY SUMMER! Ό,τι και να λέει ο καιρός…
Όλες οι 📸 και τα 🎥: Νίκος και Ηλέκτρα, εκτός από την αρχική φωτογραφία του post: worldofwonder.net
No Comment