Όταν γνώρισα τη μητέρα του κολλητού του γιου μου

Λίγο προτού ο Ορφέας γίνει 3 ετών βγήκαμε μια Κυριακή πρωί να το γιορτάσουμε. Όχι επειδή σε μια εβδομάδα θα είχε γενέθλια, αλλά βασικά επειδή μπορούσαμε να βγούμε. Δεν ξέρω πώς έτυχε να είμαστε καλά εκείνο το Σαββατοκύριακο, μιας και μέχρι εκείνη τη στιγμή τηρούσαμε με θρησκευτική ευλάβεια τον κανόνα “άρρωστοι κάθε Σουκού” ή για να το διευρύνω λιγάκι, “άρρωστοι κάθε εβδομάδα“. Κολλούσε ο Ορφέας κάτι απ’ τον παιδικό, το έφερνε σπίτι και, σα να ήταν Θεία Κοινωνία, μπαίναμε όλοι στη σειρά να το πάρουμε. Και το παίρναμε. Και μετά βογκάγαμε και ευχόμασταν να προλάβουμε να γίνουμε καλά πριν την επόμενη μετάληψη.

Εκείνη λοιπόν την Κυριακή αποφασίσαμε να το ρίξουμε έξω, γιορτάζοντας την καλή μας τύχη. Καταλήξαμε σε ένα μαγαζί που συνδυάζει καφεδάκι σε όμορφο περιβάλλον και δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά.

Ήμασταν δεν ήμασταν μισή ωρίτσα εκεί, όταν ξαφνικά ακούω τον Ορφέα να φωνάζει “Ο Δημήτρης! Ο Δημήτρης!“. Το όνομα το ήξερα. Ας έκανα κι αλλιώς αν ήθελα. Μου το έλεγε κάθε μέρα γυρνώντας απ’ τον παιδικό.

– Με το Δημήτρη σήμερα κάναμε αυτό, κάναμε εκείνο, κάναμε τ’ άλλο.

Δεν ακούγαμε τίποτα άλλο μέσα στη μέρα, παρά για τον Δημήτρη. Κι ο Δημήτρης δηλαδή τα ίδια έλεγε στο δικό του σπίτι για τον Ορφέα, όπως πληροφορηθήκαμε αργότερα.

Το δίδυμο μοιραζόταν από πολύ νωρίς μια κοινή αγάπη για σκανταλιές, θόρυβο, πάλεμα μέχρι τελικής πτώσεως και πολύ πολύ γέλιο. Στον παιδικό είχαν ήδη γίνει ο φόβος και ο τρόμος της δασκάλας, μιας κάπως ξινούλας κοπελιάς, η οποία απ’ ότι φάνηκε δεν ενδιαφερόταν να τους διαπαιδαγωγήσει, το μόνο που ήθελε ήταν να έχει το κεφάλι της ήσυχο. Γι’ αυτό, όπως μάθαμε αργότερα, με το που έμπαιναν τα δυο μπουμπούκια στην τάξη, αυτό που έκανε ήταν να τα χωρίζει. Τον έναν τον έβαζε στη μια άκρη της τάξης, τον άλλον στην άλλη. Σαν τιμωρία με το καλημέρα σας ένα πράγμα. Γιατί στα μάτια τους έτσι φαινόταν. Και μάλιστα χωρίς να έχουν κάνει και τίποτα για να την αξίζουν. Αυτά είναι για άλλο ποστ όμως.

Επανέρχομαι στη συνάντηση. Όταν ο Ορφέας είδε τον Δημήτρη είχαμε σκηνικά ελληνικής ταινίας. Δραματικό τρέξιμο καρέ καρέ που κατέληξε σε σφιχτό εναγκαλισμό και φιλιά, λες και είχαν να ιδωθούν χρόνια. Δίπλα στον Δημήτρη στεκόταν μια κοπέλα, που υπέθεσα ότι ήταν η μητέρα του. Τη ρώτησα και μου το επιβεβαίωσε.

– Πως σε λένε;
– Μελίζα, μου κάνει.

Πέντε λεπτά αργότερα…

– Ελίζα μου είπες ε;
– Μελίζα, μου απαντάει εκείνη.

Άλλα πέντε λεπτά αργότερα…

– Μελίνα ε;
– Μελίζα.

“Μμμμ, ok, το’ χω”, σκέφτομαι.

Μετά από λίγο…

– Μελίτα;
– Μελίζα.

“Μμμμ, δεν το’ χω τελικά”.

Για κάνα μισάωρο μιλούσαμε στο όρθιο, δίπλα στα μικρά, τα οποία είχαν ξεσαλώσει. Και όλη αυτή την ώρα, τη ρωτούσα που και που τ’ όνομά της.
“Πάει, θα μ’ έχει περάσει για εντελώς ηλίθια!”, σκέφτομαι. Ήταν τραγική η κατάστασή μου! Μετά από κάνα δίωρο που κάναμε να φύγουμε από κει, συνειδητοποίησα ότι οι πολλές επαναλήψεις είχαν κάνει τελικά τη δουλειά τους. Το όνομά της μου είχε μείνει.

Γιατί όμως δυσκολεύτηκα τόσο να το συγκρατήσω; Εντάξει, το Μελίζα δεν το είχα ξανακούσει, αλλά και πάλι, αυτό δεν δικαιολογούσε το μυαλό σουρωτήρι.

Τότε συνειδητοποίησα ότι κάθε φορά που τη ρωτούσα το όνομά της κι εκείνη μου το έλεγε (υπομονετικά η έρμη, τι να κάνει με την ξανθιά απέναντι της;) εγώ δεν το άκουγα καν. Δεν έδινα σημασία στην απάντησή της. Όχι επειδή δε μ’ ενδιέφερε. Απλώς ήμουν απορροφημένη στον ενθουσιασμό που ένιωθα επειδή επιτέλους γνώριζα τον κολλητό του γιου μου! Και που θα μπορούσα να τον προσκαλέσω στα γενέθλια του.

Από εκείνη τη μέρα έχουν περάσει 4,5 χρόνια. Τα αγόρια, από πολύ νωρίς, χωρίστηκαν σε διαφορετικά σχολεία το καθένα. Άλλος Παιδικός Σταθμός, άλλο Νηπιαγωγείο, άλλο Δημοτικό. Πλέον βλέπονται λιγότερο συχνά απ’ ότι παλιά. Αυτή η αγάπη όμως που εξαρχής ένιωσαν ο ένας για τον άλλον παραμένει άσβεστη. Ο Δημήτρης είναι ο κολλητός του Ορφέα. Αυτό δεν αλλάζει. Κάποτε, πολύ πριν αποκτήσει αδερφό, ο Ορφέας μου είχε πει “ο Δημήτρης είναι ο αδερφός μου”. Μπορεί να μην ήξερε τι ακριβώς σήμαινε αυτό, ήξερε όμως πως ήταν κάτι δυνατό.

Πρόσφατα συνάντησα στο δρόμο τη μαμά ενός παιδιού που κάνουν πολύ παρέα στο Δημοτικό. Είναι όλη μέρα, κάθε μέρα, μαζί. Στην τάξη, στο διάλειμμα, στο ολοήμερο, στο δρόμο φεύγοντας απ’ το σχολείο (που χαιρετιούνται λες και έχουν 3 μήνες να βρεθούν). Σύστησα λοιπόν τη μαμά του παιδιού στη φίλη δίπλα μου ως τη μητέρα του κολλητού του από το σχολείο. Όπως βλέπεις το διευκρίνισα για να αποφύγω τις φωνές.

– ΚΟΛΛΗΤΟΣ ΜΟΥ;;; ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΛΛΗΤΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ!!!

Ευτυχώς, κατάφερα να αποφύγω τις φωνές…

Η σχέση του Ορφέα με τον Δημήτρη είναι όπως κάθε αγοριού που σέβεται τον εαυτό του με τον κολλητό του. Δηλαδή περιλαμβάνει πολύ παιχνίδι, πολύ γέλιο, πολύ ρέψιμο και καφρίλα, αλλά έχει και πολύ “με βάρεσε-τον βάρεσα”. Όσο και να μαλλιοτραβιούνται όμως, ο ένας αναζητά πάντα την παρέα του άλλου. Παρέα η οποία μεγαλώνει και ανθίζει, μιας και έχουν προστεθεί κι άλλα μέλη στην πορεία. Πρώτα ο αδερφός του Δημήτρη, ο Αλέξανδρος και προσφάτως ο αδερφός του Ορφέα, ο Φοίβος. Ο τελευταίος είναι πολύ μικρός ακόμα για να συμπεριλαμβάνεται στις φωτό, αλλά σε λίγο θα είναι ο τέταρτος της συμμορίας, είμαι βέβαιη.

Και πολύ χαρούμενη συνάμα.

 &  y’ all