Τι σε κάνει να νιώθεις αβοήθητος σαν γονιός;

Πόσο αβοήθητοι νιώθουμε εμείς οι γονείς όταν τα παιδιά μας αρρωσταίνουν;

Και δε μιλάω για κάτι σοβαρό. Δε θα αναφερθώ σε βαριές ασθένειες ή σε επιπλοκές ή σε πράγματα που σε οδηγούν σε κρεββάτι νοσοκομείου. Αυτό είναι άλλο καπέλο. Στη δική μου οικογένεια έχουμε πάρει μια γεύση από δαύτα και ξέρω πόσο επίπονο είναι. Γενικά είναι δύσκολο να έχεις δικό σου άτομο στο νοσοκομείο. Όταν αυτό δε είναι το παιδί σου, είναι ανυπόφορο. Χρειάζεται να εξοπλιστείς με πολλή δύναμη για να μη λυγίσεις. Για να μπορέσεις να σταθείς δίπλα του επειδή σε έχει ανάγκη.

Όχι, σήμερα δε θα μιλήσω για τέτοιου είδους δοκιμασίες.

Ωστόσο, ακόμα και κάτι πιο light, όπως μια απλή ιωσούλα, μπορεί να σε στείλει αδιάβαστο.

Όταν π.χ. το παιδί σου ψήνεται στον πυρετό και δεν μπορείς να του κάνεις τίποτα παρά να του δίνεις κάθε λίγο και λιγάκι αντιπυρετικά ή να του απλώνεις κρύες κομπρέσες για να ανακουφίζεται ή να το χώνεις κάτω απ’ το δροσερό νερό κι ας σκούζει εκείνο.

Όταν εξαντλείται από γαστρεντερίτιδα και φοβάσαι μην πάθει αφυδάτωση αν είναι αρκετά μικρό.

Ή όταν τα αυτιά του έχουν βουλώσει και δεν ακούει τι του λες κι ας είσαι ακριβώς δίπλα του. Και το χειρότερο, δεν μπορεί να ηρεμήσει απ΄ τον πόνο.

Όταν η μύξα είναι τόση που λες δεν μπορεί να βγαίνει ΟΟΟΟΛΟ αυτό από αυτή τη μικρή μύτη. Και το μπούκωμα; Που το πας το μπούκωμα; Που όλο το βράδυ βασανίζεται να πάρει ανάσα και ξυπνάει συνεχώς.

Ή όταν ο βήχας γίνεται εξουθενωτικός.

Όπως προχτές το βράδυ που ο Ορφέας ξεκίνησε να βήχει ασταμάτητα. Ένα ξερό βήχα, ενοχλητικό, που δεν τον άφηνε να ηρεμήσει. Τον βγάλαμε έξω στο μπαλκόνι να πάρει ανάσες, σχεδόν σταμάτησε, τον ξαπλώσαμε, μετά από 2 λεπτά τον ξανασηκώσαμε γιατί πνιγόταν και φτου κι απ΄ την αρχή.

Και τώρα υποτίθεται πως έχει ζεστάνει κι ο καιρός. Δεν είναι χειμώνας που το σκηνικό περιλαμβάνει ρόμπες, μπουφάν και κουβέρτες. Εκεί, βγαίνεις στο μπαλκόνι να τον κρατήσεις λίγο και είναι σα να έχεις εξοπλιστεί για να κατεβείς χιονισμένη βουνοπλαγιά.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ούτε σιρόπια για το λαιμό του κάνουν κάτι άμεσα ούτε πλύσεις στη μύτη ούτε αντιισταμινικά. Περιμένουμε, κάνουμε υπομονή και ξενυχτάμε.

Και προσπαθούμε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό όταν, δικαιολογημένα, νευριάζει που έχει αρρωστήσει και είναι αναγκασμένος να χάσει τις κανονισμένες συναντήσεις με φίλους του.

Χτες ας πούμε, δεν θα ήθελες να βρίσκεσαι σπίτι μας. Ο σπόρος τα είχε πάρει κρανιόθεν που δεν μπόρεσε να πάει στο σπίτι ενός φίλου που τον είχε καλέσει εδώ και μέρες και εξαπέλυε απειλές και κατάρες προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Μόλις τελείωσε τη ρητορεία, πήγε μόνος του στο δωμάτιό του, ξάπλωσε και άρχισε να ροχαλίζει. Είχε εξαντληθεί.

Όταν δε το παιδί αρρωσταίνει για πρώτη φορά (ιδίως αν είναι το πρώτο παιδί, που πανικοβάλλεσαι ακόμα και μ’ ένα γκούχου), εκεί νιώθεις πραγματικά αβοήθητος.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που αρρώστησε ο Ορφέας. Ήταν 8 μηνών και στα πολύ πάνω του (λες και υπήρξε ποτέ κάπως αλλιώς…) Δεν περπατούσε ακόμα, αλλά έναν (τεράστιο) χαμό στο σπίτι τον έκανε. Δεν καθόταν ήρεμος ούτε για 1 λεπτό, χοροπηδούσε, φώναζε, γενικώς ακουγόταν πολύ.

Και ξαφνικά, ο Νίκος κι εγώ ερχόμαστε αντιμέτωποι μ’ ένα άλλο παιδί…

Θυμάμαι είχα γυρίσει σπίτι απ’ τη δουλειά και το πρώτο δείγμα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά το έλαβα έξω από την πόρτα. Πλανιόταν ανησυχητική ησυχία από την άλλη μεριά. Και όχι, δε σκέφτηκα ότι μπορεί να κοιμάται. Δεν κοιμόταν ΠΟΤΕ.

Μπήκα μέσα και η μητέρα μου με πληροφόρησε ότι ψηνόταν στον πυρετό. Ο κακομοίρης, καθόταν στον καναπέ με βλέμμα υγρό και ταλαιπωρημένο, τόσο μαραμένος που δεν αντέδρασε καθόλου όταν τον πήρα αγκαλιά. Αντί να πεταχτεί όρθιος και να αρχίσει να χοροπηδάει πάνω στην κοιλιά μου, αυτός απλώς… έκατσε εκεί. ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ!

Αυτή την πρώτη φορά, καταλάβαμε ότι δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που να μπορείς να κάνεις σα γονιός όταν το παιδί σου αρρωσταίνει. Βασικά είναι μόνο δύο: Να το φροντίζεις όσο καλύτερα μπορείς και να είσαι δίπλα του για να σε νιώθει εκεί.

Κατά τ’ άλλα, μόνο του θα παλέψει, δεν μπορείς να το κάνεις εσύ γι’ αυτό. Και αυτό βέβαια είναι που σε κάνει να νιώθεις ανίσχυρος. Που σε κάνει να λες από μέσα σου «Μακάρι να μην τα περνούσε αυτά εκείνος. Μακάρι να ήμουν εγώ στη θέση του»

Αλλά, μην ανησυχείς μαμά, θα γίνει καλά. Θα του/της περάσει η ίωση, το κρύωμα, ο βήχας, η μύξα, το τσιρλιπιπί.

Μέχρι να γίνει όμως αυτό, εφοδιάσου με ΠΟΟΟΟΛΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ γιατί οι ώρες που είστε κλεισμένοι στο σπίτι όσο το παιδί είναι άρρωστο έχουν την τάση να περνούν ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΑ αργά.

Trust me, I know…